Overspoeld door impressies

Ik ben van Salta naar Puerto Iguazu gereisd, het dorpje dat in Argentinië naast de Iguazu waterval ligt.

Aangekomen in dit dorpje heb ik eerst een uur rondgelopen om me hostel te zoeken. Ik wist namelijk alleen de straatnaam en het nummer, maar de straat waar het was ging ongeveer door heel de stad en was met vele bochten om het stratenpatroon heen gevouwen. Daarnaast was het ook wel vrij toevallig dat twee mensen waar aan ik het vroeg, mij allebei onafhankelijk de verkeerde kant op stuurden. Ja, met een drukkende hitte was ik doorweekt van het zweet toen ik eindelijk aankwam. Een leuk hostel met een relaxte sfeer en natuurlijk weer een zwembadje. Goh, ik kan me het leven zwaarder voorstellen.

De Iguazu waterval, tja. Dat is zo een icoon opzich, behoort dat ding niet gewoon tot de categorie: probeer het vooral niet te beschrijven, waag je er alstublieft niet aan, elk woord doet tekort aan de beleving, ga er gewoon maar zelf heen, dan snap je het. Laat ik toch maar een poging wagen voor jullie, maar corrigeer me als ik te filosofisch word. In de bus op weg naar de waterval realiseer ik me ineens dat we richting het eind van de aardkorst van Argentinië aan het rijden zijn. Het is gewoon een standaard vlak landschap met een beetje bomen en niets wijst erop dat hierachter ergens de aardkorst ineens stopt en een van de grootste watervallen te wereld ligt. Als een gevolg van een eruptie zijn de twee aardkorsten van Brazilië en Argentinië een lange tijd geleden uit elkaar bewogen precies op de plek van de rivier, waardoor de waterval ontstond. Er is dus een Braziliaanse kant van de waterval en een Argentijnse kant. Mijn enthousiasme over dit spektakel gaat al een heel eind terug, vanaf de planning van mijn reis vanuit mijn suffe kamertje toen ik ontdekte dat deze waterval zich in zuid Amerika bevond. Nu is het dan eindelijk zover, ik mag een van de zeven wereldwonderen gaan aanschouwen. Hoe groot en indrukwekkend is ie dan wel? Nou, er valt bij de Iguazu waterval in het regenseizoen 12750 m3 water per seconde naar beneden. Even ter realisatie: dat zijn meer dan 5 olympische zwembaden die elke seconde naar beneden vallen. Met 2,7 km aan watervallen verspreidt over 275 stuks en een hoogte van 82 meter, is dit echt een meesterwerk van moeder natuur. Ik ga het niet ontkennen, bij binnenkomst van het park voel ik me net als een kind die een pretpark inloopt. Ook moet ik toegeven dat het door mijn ongeduldigheid moeilijk was om het looptempo te beheersen als er een paar slome mensen voor me liepen, dus ging ik er zo nu en dan maar langs. Ik kom aan bij een station waarvan een oud treintje vertrekt richting het verste punt van het park, The devils throat. Dit is het punt waar het meeste water naar beneden valt en het enige gedeelte dat niet te belopen is. Nadat het treintje aangekomen is bij dit punt, loop ik het laatste stukje naar de waterval over de bruggen die gaan over de zijvertakkingen van de rivier. Van een afstand zie ik al de gigantische hoeveelheid waterdamp in het rond vliegen met daarnaast de kleine mensen. Als ik dan eindelijk aankom bij de waterval, kan ik bijna niet geloven wat ik zie. Een onvoorstelbare hoeveelheid water zie ik overal om me heen naar beneden vallen. Met geen pen is te beschrijven hoe je de kracht van het water van zo dichtbij ervaart. Het is zo intregerend om te zien hoe de immens grote waterval op een sierlijke en elegante manier tegelijkertijd de enorme verwoestende kracht van de natuur weergeeft. Het gaat eigenlijk vanzelf, voor je het weet sta je hier een tijdje verwonderd en gehypnotiseerd naar te staren. Het is een waterval die mooier is dan je je nu kunt voorstellen, mooier dan je ze ooit op foto's heb gezien. Want in het echt ervaar je je eigen nietigheid en het geweld van de natuur als deel van de schoonheid, dat je op geen foto kan vastleggen. Zelfs een ijskoude persoonlijkheid of een koele kikker wordt hier intens gelukkig van, het is onvermijdelijk.

Na een tijdje pak ik het treintje terug en begin ik aan de wandeling langs en over de watervallen. Hier ervaar je ze misschien nog wel meer omdat je er af en toe echt dichtbij komt en ze vanuit elke hoek kan bekijken. Omdat er zoveel watervallen zijn kan je hier makkelijk een dag rondlopen voordat je alles gezien hebt. Merkwaardig trouwens hoe verschillend je dezelfde waterval totaal anders kan ervaren vanuit een ander perspectief. Deze waterval is zo bizar groot, dat het bestaat uit honderden watervallen die stuk voor stuk ook weer groot zijn. De paden gaan er voorlangs, overheen en ernaast, waardoor het de hele dag interessant blijft. Sommige relatief kleine watervallen zou ik normaal gesproken al een bezoek op zichzelf waard vinden, maar hier stikt het ervan. Als ik tussendoor even me lunch wil opeten en het ook maar heel even naast me neerleg, wordt het recht voor me ogen gestolen door een Witsnuitneusbeer. Ja, dan sta je ff gek te kijken. Dit zijn van die sneaky kleine beren met een puntige snuit en scherpe klauwen, dus je met er nog voor uit kijken ook. Ze lopen in heel het park rond en je wordt er al van tevoren voor gewaarschuwd dat ze je eten jatten. Gelukkig pakte ie niet me hele lunch, dus heb ik de rest kunnen opeten op een onrustige manier waarbij ik constant om me heen aan het kijken was. Maargoed, na een dag vol met 'wauw' momenten loop ik met een hoofd dat overstroomt van impressies terug naar de uitgang van het park waar ik de bus naar mijn hostel pak.

De volgende dag ben ik naar Brazilië gereisd. Een raar momentje, want het was slechts een bus van 20 minuten, en na vier maanden gereisd te hebben binnen zulke grote afstanden, spreken de mensen nu ineens geen Spaans meer. De meesten verstaan Spaans wel een beetje maar sommigen niet. Als ik de bus uitstap komt het met bakken uit de hemel zetten, het lijkt net of ik onder de Iguazu waterval sta. De temperatuur is wel aangenaam en dus loop ik met me slippers door plenzende regen en door de enkels diepe plassen. Doorweekt tot en met de laatste vezel van me onderbroek, arriveer ik dus bij het hostel. Eerst maar even wat eten halen in de supermarkt om de hoek. De caissière vraagt mij iets in het Portugees waarop ik vraag: habla de espanol? No, ze spreekt geen Spaans. Do you speak English? No. Sprechen sie Deutsch? Spreek je wel Nederlands dan?! Ze moet lachen, maar ze spreekt alleen Portugees en de taal van handgebaren volgens mij. Je komt er altijd wel uit, maar toch voelt het niet echt relaxt als je de taal van het land niet spreekt. De volgende dag ben ik naar de Braziliaanse kant van de waterval gegaan. Van de braziliaanse kant zie je de watervallen toch weer totaal anders. Een tijdje loop je op een afstand waarbij je de ultieme foto kan schieten. Daarna kan je er echt middenin staan. En dan ben je gewoon weer overdonderd he, volgens mij raak je hier nooit aan gewend. Binnen een minuut ben je hier doorweekt van de waterdamp, maar het is weer een unieke beleving opzich. Eenmaal doorweekt, begint het te regenen. Ah, nu maakt het niet meer zo veel uit, maar ik dacht dat Brazilië het land van de zon was.

Op loopafstand van de watervallen ligt het Park das Aves. Dit is een park waar je de meest exotische vogel- en vlindersoorten kan zien. Aardig bijzonder wat voor gekke vogels er allemaal bestaan, hier hebben ze het allemaal. Sommige stukken kan er gelopen worden door de volière waardoor je de vogels van dichtbij zonder hek ervoor kan zien. Leuk om te zien dat er een hele tamme toekan op de hand leuning zit die je zelfs kan aanraken. Normaal zie ik die op tientallen meters afstand in de jungle, als je geluk hebt. De oranje gele snavel van deze vogel is net zo groot als het beest zelf. Later loop ik door de volière met vlinders waar je vlinders tot wel 20 cm ziet, bijvoorbeeld met fel blauwe kleuren. Wel grappig is dat er op een gegeven moment een vogeltje naast een vinder op een tak zit, maar het vogeltje is kleiner dan de vlinder. Dat heb ik nog nooit gezien, haha! Ik heb vele soorten papagaaien en uilen gezien, tot aan struisvogels met blauwe koppen aan toe, maar wat ik nog wel meer heb gezien is regen. Lastig om foto's te maken, maar het is ook lastig als je weer tot op het bot doorweekt bent, om er rustig van te genieten. En dus ging ik vrij snel al weer terug naar het hostel voor een warme douche. Dit was het moment waarop ik dacht dat het misschien wel is een keer tijd was om een paraplu te kopen. Opzich geen gigantische investering en het kan toch wel een vrij handig ding zijn als het regent. Maar het was zondag en in de winkels die wel open waren verkochten ze allemaal geen paraplus. Kan je het geloven? Normaal kan ik wel iemand inhuren om de straatverkopers van me af te slaan en nu je het nodig hebt is er in heel de stad geen paraplu te vinden. Toen het eindelijk droog was ben ik ff een rondje gaan lopen. Er staan twee zwerfhonden te wachten op mijn aandacht en als ik er langs loop, is het een keertje andersom, zij komen namelijk een beetje in mijn territorium. Ineens bijt er een hond in mijn kuit uit pure speelsheid. Het is een soort wanhoopsdaad om wat aandacht te krijgen denk. Ik schrik er wel van, wat een pauperbeesten zeg haha.

De volgende dag ben ik naar Hydroelectrica Itaipu gegaan. Het is de andere rivier die naast het dorpje ligt waar ze energie opwekken door de kracht van het water te gebruiken. Vrij interessant om te zien, want de schaal van dit project is bizar groot. Door 20 buizen met een diameter van 10 meter valt het water 196 meter omlaag. In elke buis stroomt 1500 m3 per seconde en zit een soort waterrad dat stroom opwekt. Het ligt op de grens tussen Paraguay en Brazilië en dus delen ze de opbrengst, maar aangezien de opbrengt voor Paraguay vele malen groter is dan ze verbruiken, verkopen ze bijna alles gelijk weer aan Brazilië. 17% van de energie die ze in heel Brazilië gebruiken komt van dit ding, echt bizar dus hoeveel energie er in het water zit. Vooral als je realiseert dat wij in Nederland met onze zielige windmolentjes en zonnepanelen nog maar 5% van onze energie opwekken. van de Dit civiele hoogstandje hebben ze al in 1984 gebouwd, aardig gek gezien hun kennis van technologie toendertijd.

Hierna vervolgde ik me reis naar Bonito, een dorpje iets ten westen gelegen. Er gaat echter geen directe bus, dus bood het bedrijf mij een combinatieticket aan van twee verschillende bedrijven, met een overstap in Durados. Oké, prima, is geen hogere wiskunde. Ze weten hier echter nooit precies wanneer de bus op de locatie zal aankomen want ze hebben wel is uren vertraging, maar daar hebben ze een oplossing voor bedacht. Ze zetten namelijk nooit de aankomsttijd op het busticket, alleen de vertektijd. De bus heeft onderweg ongeveer elk uur een stop, maar het is nooit duidelijk waar je op dat moment bent. Je moet het vragen aan de chauffeur of de mensen om je heen. Je voelt hem al aankomen, maar ik op dat moment nog niet. Het was een nachtbus en dus lag ik heerlijk te pitten en had ik mijn overstap gemist. Ze zullen je ook niet ff wakker maken ofzo, moet ik soms heel de nacht wakker blijven om te kijken of we ergens stoppen en vragen waar we zijn? Ik had nog wel verteld tegen de buschauffeur waar ik eruit moest. Toen ik vroeg of ik op de goede plek was, bleek dat ik al 300 km verder was in een andere stad, Campo Grande in plaats van Durando. De stop van mij was al een aantal uur geleden. Zoals je weet zijn buschaufferus normaal gesproken niet de meest hoogbegaafde mensen, en dus spraken ze alleen maar Portugees. Wat ik wel verstond is dat ie vroeg of ik lekker geslapen had. Ja hoor, prima, bedankt voor je belangstelling. Nieuw ticket kopen dus om alsnog naar Bonito te komen. Dus pap en mam, nog bedankt voor het kleinigheidje dat jullie hebben overgemaakt. Jullie zeiden doe er maar wat leuks voor, nou ik heb er heerlijk van kunnen slapen in de bus.

Inmiddels ben ik al drie dagen in Bonito en ik vertrek morgen naar Rio de Janeiro om te gaan carnavallen voor een week. Heb nog geen tijd gehad om de belevenissen hier te beschrijven dus die zijn in het volgende reisverslag te lezen. Houdoe, tot ziens en bovenal, blijf genieten van het leven.

Marcos