De achtbaanrit die een half jaar duurde

Ik heb hier nog een reisverslag van de afgelopen week, maar inmiddels ben ik alweer thuis in Nederland. Toch zijn er in de laatste week van mijn reis weer wat leuke dingen gebeurd. Zo ben ik naar een afgelegen dorpje in de jungle gegaan en ben ik opgelicht in de taxi. Leuk joh, dat hebben we dus ook weer meegemaakt.

Na Salento zijn we met de bus naar Cali gereisd, de stad die ook wel de wereld hoofdstad van het salsa dansen genoemd wordt. Waarschijnlijk doordat ik wat geks had gegeten, had ik twee dagen last van buikkrampen, maar toen dat over was hebben we ons nogmaals gewaagd aan een salsa les. De les van een uur werd anderhalf uur omdat onze lerares nogal enthousiast was en toen we aan het eind van de les al onze kunsten beoefenden en de muziek stil viel, werden we verrast door geklap van allerlei mensen die buiten stonden te kijken, waar wij geen idee van hadden. Die avond gaan we naar een salsa bar waar vooral lokale jongeren komen en de sfeer zeer gemoedelijk is. Het is de normaalste zaak van de wereld om andere mensen ten dans te vragen hier, zonder dat er een gedachte achter zit. En dat is eigenlijk mooi hè, in Nederland wordt je gelijk raar aangekeken als je iemand ten dans vraagt, maar hier geniet iedereen van de muziek en dat gaat het best samen. Een gozer van rond mijn leeftijd vraagt Yael ten dans en deze man kan echt zowat alles. Hij draait haar nog net niet op zijn hoofd rond. Hij vertelt mij dat hij al tien jaar salsa danst en leert mij later nog wat dingen bij. Hij zegt dat je de vrouw moet leiden en dat het als een auto besturen is. Nou, prima auto's lopen hier dan rond hoor. Op straat in Cali verkopen ze hier iets typisch. In een kraampje dat op een soort draaiorgel lijkt persen ze suikerriet in een draaiende houten installatie dat door een generator aangestuurd wordt. De sap die hieruit verkregen wordt mengen ze met een soort zoete limoen en het drankje dat hieruit volgt smaakt uiteraard fantastisch. De vrouw achter het kraampje vertelt mij uitgebreid over hoe het werkt, dat het een traditie is van Cali en vertelt zelfs wat over de naastgelegen kerk nadat ze vroeg wat voor studie ik gedaan heb. Dan rond ze het verhaal af omdat er twee politie agenten zittend op hun motor wachten op een drankje. Het grappige van Colombia is dat ze elk internationaal woord letterlijk vertalen, ze zijn te eigenwijs om ook maar iets van de Amerikaanse cultuur over te nemen. Zo heet een hotdog hier perro caliente en is een smartphone een telefono intelligente. Ze zeggen nog net geen: hè, que arriba perro (what's up dog?)

In het hostel spreken we een Fransman die naar een afgelegen dorpje was geweest dat hij zeker wel kon aanbevelen. Wij waren klaar om de drukke stad te verlaten en dus vertrokken we de volgende dag naar dit dorpje dat San Cypriano heet. Het busje dat ons hier heen brengt zit uiteraard weer als vertrouwd volgepropt met zittende mensen in het gangpad enzovoort. De drie uur durende weg door de bergen gaat als maar naar beneden en gaande de weg voel je dan ook het klimaat veranderen. We komen aan in een jungleklimaat, waar het bloedje heet is en waar de lucht verzadigd is met vocht. De chauffeur zet het busje stil langs de weg op een plek waar wat houten huisjes staan. Hij vertelt ons een om via het zijweggetje naar benden te lopen en vervolgt zijn weg. Gelukkig zijn er wat andere locals die ook uitstappen en de weg wel weten. We komen aan bij een spoor dat naar het dorpje leidt, dit is de enige manier om bij het dorpje te komen. De mensen hier hebben een ingenieus simpele oplossing gevonden om personen en spullen te transporten naar het afgelegen dorpje. Ze hebben allemaal een houten plateau gemaakt met wielen eronder, waarop ze een motor plaatsten. Het achterwiel van de motor staat op het spoor waardoor het karretje aangedreven wordt. Fantastisch! We nemen samen met wat andere mensen plaats op de primitieve houten bankjes en met een dot gas vliegen we er vandoor. We weten niet wat we meemaken als we met een nekbrekende snelheid door de flauwe bochten scheuren. Onze backpacks liggen vlak achter ons waardoor we maar een heel klein stukje hebben om op het houten bankje te zitten en maar met moeite kunnen blijven zitten. Waar zijn de gordels? Waar kan ik me vasthouden? Hier maakt het allemaal niet zoveel uit. Ik denk dat we met een gangetje of 70 km/h op het oude spoor door de jungle en over een aantal verroestte bruggen vlogen, en ik denk dat ik hiermee de grootste adrenalineshot sinds jaren heb gehad. Nu snap ik gelijk waarom ik nog geen pretparken of achtbanen gezien heb, dit is de attractie van Colombia. Vele malen beter! Eenmaal aangekomen haalt deze man zijn motor van het platform af en rijdt hij er zo het dorp mee in, geniaal joh!

Het dorpje zelfs bestaat alleen uit een zandweg met wat huisjes erlangs. Handig, want je kan er dus nooit de weg kwijt raken. Bij aankomst rennen kinderen gelijk al naar me toe om een kamer in hun huis aan te bieden: 'habitation! Habitation!' Waarschijnlijk moeten ze dat van hun moeder doen om wat centen binnen te harken. Ja, want de armoede is hier echt goed aanwezig. Houten hutjes met wat oude kleren en een voetbal is vrijwel alles dat ze hebben. Net als we een slaapplek gevonden hebben komt het ineens met bakken uit de lucht vallen. Het regent hier bijna elke dag wel, maar niemand schijnt er erg in te hebben. Het is hier immers zo heet dat een beetje afkoeling meer dan welkom is. Na een uurtje is het alweer droog en komt de brandende zon weer tevoorschijn. Die avond vinden we een restaurant waar ze uit de primitieve keuken een heerlijke vis weten te bereiden. Ze hebben hier natuurlijk geen menukaart, ze vertellen gewoon wat ze op het moment hebben. Zelfs de rekening gaat hier mondeling, het moest haast wel het meest duurzame restaurant ter wereld zijn zonder enig papier. Het dorpje is trouwens gelegen naast een helderde langzaam stromende rivier waar je in een luchtband vanaf kan dobberen met een luchtband. Een attractie waar de Colombiaanse toeristen dol op zijn.

Ik doe echter liever een hike naar een waterval hier in de buurt. Het schijnt dat je een uur door de jungle moet lopen om hier te komen. In het dorp bieden sommige inwoners zich aan om als gids te dien maar het is allemaal vrij duur en we hebben de indruk dat ze gewoon geld willen verdienen en dat de wandeling niet ao ingewikkeld hoeft te zijn. Het dorp ligt immers langs de rivier, dus waarschijnlijk is het gewoon een kwestie van de rivier volgen en dan kom je er vanzelf wel. Yael kreeg ineens last van haar maag dus ging ze terug, maar ik moest van haar met een andere groep mee gaan. Met deze groep besluiten we toch een gids te nemen aangezien we met zijn achten zijn is het niet zo duur. Nou ik kan je zeggen, dat is de beste keus ooit, want we gaan gelijk al een totaal andere kant op en moeten vervolgens een aantal rivieren kruisen. Dan lopen we over een zeer modderig en glad pad, waarna we in een ondiepe rivier uitkomen. Geen enkele mogelijkheid om dit zonder gids te doen, je verdwaalt achter elkaar. Door de rivier lopen we een paar honderd meter, waarna een ander pad zich laat zien. Elke keer moet ik mijn schoenen aan en uit doen omdat we zowel op grond als door de rivieren lopen. De gids loopt gewoon op Crocs, de ideale schoenen voor deze hike denk ik zo. Hij is slechts een 17-jarige jongen die zich nog vrij kinds gedraagt, toch vertelt hij me dat hij iemand heeft zwanger gemaakt en dat er over vier maanden een baby verwacht wordt. Hij heeft volgens mij geen idee in wat voor een omgeving hij iemand op de wereld zet. Maar hij is niet de enige, want in het dorpje stikt het van de kinderen. Het lijkt wel dat zodra deze gasten puberaal verdrag beginnen te vertonen, ze er gelijk op uit gaan en zich geen zorgen maken om de toekomst. Misschien is het zelfs nog wel de taak van de moeder om het kind op te voeden en blijft de vader een beetje op de achtergrond, dat weet ik niet. Eenmaal aangekomen bij de waterval heb ik lekker gezwommen in het water dat voor mijn idee de perfecte temperatuur heeft. Afdrogen heeft geen zin, want het regent nog steeds...

Die namiddag gaan we terug naar Cali en pakken we in de nacht nog de bus naar Bogota. Hier gearriveerd brengt een taxi ons naar het hostel. Athans, dat was de bedoeling, maar het was niet heel succesvol. De taxi-chauffeur lijkt opzich een aardige man waar we wat normale gesprekken mee voeren, maar het gekke is dat we gewoon naar het historische centrum moeten en hij dat niet weet te vinden. Hij vraagt een paar keer de weg aan mensen op de straat. Probeert hij geld te winnen doordat de meter dan de meter dan langer loopt? Yael pakt haar telefoon en op de plattegrond kunnen we middels GPS zien waar we zitten en vertelt ze de chauffeur waar we heen moeten, maar de chauffeur vraagt nog een keer de weg. In onrust vertellen we dat hij de auto hier aan de kant van de weg wel kan neerzetten en de rest lopen we wel. Ik heb alleen het grootste briefje geld, en zodra ik dit aan hem geef wordt de sfeer ineens wat grimmiger. Hij zegt dat hij geen wisselgeld heeft en begint moeilijk te kijken. Ik geloof er niks van want ik zie voor zijn neus een grote stapel met geld liggen, zoals alle taxi's dat hebben.
Onze tassen staan inmiddels op straat dus ga ik bewust op de bijrijdersstoel zitten, zodat hij miet ineens kan wegrijden. Hij begint de schreeuwen dat er wisselgeld is, waarop ik zeg dat hij me naar de bank moet rijden zodat ik daar kleiner geld kan pinnen. Er valt miet te praten met deze man, maar als ik boos word en naar de meter wijs, stouwt hij snel een klein beetje wisselgeld in mijn hand en begint weg te rijden, terwijl ik nog met mijn benen buiten de taxi hang. Hij schreeuwt: 'suelta suelta! Dat 'laat los' betekent. Zonder enige keus stap ik natuurlijk uit en realiseer ik me dat we zojuist zijn opgelicht, waar we niks aan konden doen. Ik had natuurlijk die stapel geld wel kunnen pakken, dan stopt ie vanzelf wel, maar wie weet wordt er dan ineens een mes ergens vandaan getoverd. Uiteindelijk ging het maar om euro 4,50, maar het is het idee dat je opgelicht wordt dat niet zo fijn is, al weet je dat het bij reizen hoort.

De laatste dag in Bogota spenderen we vooral flanerend door de pittoreske straten, relaxend op het terras en in wat souveniswinkels. Heel vroeg in de morgen zeg ik Yael gedag en vertrek in met het vliegtuig naar Rio de jameiro. Yael heeft morgen een directe vlucht naar Parijs en ik vlieg via Rio omdat dit het goedkoopst was. Ik verblijf nog twee dagen in deze mooie stad, om vervolgens ook een eind te breien aan mijn fantastische reis. Voor de derde keer in mijn reis, sta ik op het vliegveld in Panama. Zes maanden geleden stond ik hier ook, precies voor dezelfde gate op deze plek, maar met een totaal ander gevoel. Een gevoel van het niet weten wat me te wachten staat en misschien ook wel een beetje een gevoel van de kleine jongen in de grote, onbekende wereld. Nu loop ik hier iets anders rond. In Rio bezoek ik de sugerloaf mountain (suikerbroodberg), twee bergen die door middel van een kabelbaan aan elkaar verbonden zijn en waar je een van de mooiste uitzichten over de stad hebt. Die middag ga ik nog even ouderwets aan het Copacabana strand liggen, om mijn reis in stijl af te sluiten. Ik bestel de beste caiparihna's ter wereld en zet alle beleveningen nog even op een rijtje. Ik kan niet geloven dat het al een half jaar is sinds ik vertrok van Schiphol, maar aan de andere kant heb ik al zoveel gedaan in tussentijd. De colca canyon en de Machu Picchu in Peru, de zoutvlakte en de Spaans lessen in Bolivia, het sandboarden in de woestijn en de Torres del paine hike in Chili, de perito Moreno gletsjer en de Iguazu watervallen in Argentinië, het snorkelen in de kristalheldere rivieren en het gierend gekke carnaval in Brazilië, en tot slot het afgelegen Punta Gallinas en de zinderende salsacultuur van Colombia. Het zijn zes landen die een aantal overeenkomsten hebben, maar toch allen een totaal andere cultuur hebben. Als de zon straks achter die horizon verdwijnt, is het met me gedaan hè, dan is het over en uit met de lol en zit ik weer vast aan verplichtingen.

Uiteraard gebeurde dat, en zit ik inmiddels in het vliegtuig midden boven de Atlantische oceaan dit laatste reisverslag te typen. Ik zit te wachten op een goed bed, een warme douche, mijn eigen kamer en om mijn vrienden en familie te ontmoeten. Ook ga ik de muggenbulten en het ziek zijn niet missen. Ja, ik ben vier keer goed ziek geweest en heb tussendoor ook nog hier en daar wat kwaaltjes gehad. Bij elkaar is dat ongeveer 2 van de 6 maanden, maar het was het allemaal meer dan waard. Want wat ga ik de fantastische cultuur missen. En wat te denken van de witte stranden, groene valleien, dorre canyons, de ijzige bergtoppen, gletsjers, woestijnen, heldere rivieren en natuurlijk het onnavolgbare Colombiaanse eten.

Wanneer ik bij het vliegveld op Frankfurt uitstap, snijdt de kou in mijn kuiten. Ik had ook beter geen korte broek aan kunnen doen, maar toen ik vertrok was het 34 graden. Iedereen spreekt opeens Duits om me heen, en natuurlijk spreek ik per ongeluk mensen in het Spaans aan die met raar aan kijken. Wachtend voor de gate voor de vlucht naar Amsterdam hoor ik ineens allemaal Nederlands sprekende mensen om me heen en weet ik het zeker: ik ga naar huis. Ik heb niemand verteld over mijn terugkomst, ten eerste omdat ik het wel leuk vond om als verassing thuis te komen en ten tweede omdat ik niet zo van die poespas er omheen hou. Vanaf Schiphol ben ik dus gewoon met trein en bus naar huis gereisd en nadat ik thuis aanbelde, deed moeders open en kreeg ze zowat een hartaanval, dus alles was zeer geslaagd. Die avond was er een paasdiner geland bij ons thuis met familie en dus heb ik gelijk het een ander kunnen vertellen. Ik kan terugkijken op een mooie reis!

Marcos