De stijf dansende Hollander

Na het avontuur in Punta Gallinas zijn we weer de bewoonde wereld ingetrokken om wat extra Colombiaanse cultuur op te snuiven. Cartagena is daarvoor de ideale stad. Toen de Spanjaarden in 1533 hier voet aan wal zette werd de stad een toegangspoort naar het hele gekoloniseerde continent en daarom is het een van de meest typische koloniale steden in Colombia. Een zeer aanwezige stadsmuur, een strategisch gelegen fort en pleinen die toentertijd verdedigingsfuncties hadden. Maar vooral: talloze karakteristieke balkons bedekt met bloemen met afwisselend gekleurde huizen. Je fotocamera brengt verreweg de meeste tijd buiten de cameratas door, omdat je werkelijk elk straatje in het centrum zo kan inlijsten. Natuurlijk is het inmiddels toeristisch geworden, iedereen wil dit immers wel bezichtigen, maar nog steeds is het kenmerkende straatbeeld en de levendige cultuur hetgeen dat overheerst. Rondstruinend door de stad is het daarom niet mogelijk om je te vergissen in welk land je bent. En ik moet zeggen dat de Colombianen en zeer goede smaak hebben, niet alleen in het ontwerp van de gekleurde huizen en de rustieke interieurs in restaurants, maar ook in de variëteit in handgemaakte producten die ze maken.

Zoals je weet is salsa hier overal te ervaren in de stad. In elk restaurant, elke taxi en vaak op straat is de muziek te horen en je kan er niet omheen. Zaterdagavond gaan we daarom naar de bekendste salsa bar van Cartagena: Havana. Hier is elke dag livemuziek te horen. Vandaag bestaat te band uit drie drummers, drie zangeressen, een trompettist, saxofonist, toetsenist en violiste. Deze tien mensen spelen op slechts een paar vierkante meter de beste salsa muziek die ik tot dusver gehoord heb. De hele club is een dansvloer, en we kunnen aanschouwen hoe de echte Colombiaanse salsa gedanst wordt. Grappig om te zien dat gasten van mijn leeftijd heel goed kunnen dansen en dat ze afwisselen met danspartners ongeacht of er relaties zijn. Er is geen jaloezie of afkeuring, het draait immers maar om een ding hier en dat is genieten van het dansen en de muziek. Natuurlijk wagen wij ook wat pogingen en kijk ik een beetje om me heen hoe het eigenlijk moet, maar dat mag geen naam hebben. De volgende dag besluiten we de eerste salsa school in te lopen die we tegenkomen om les te nemen. Het is een leuke dansschool en krijgen een lerares die ons in een privéles de basis weet aan te leren. Ik had al een les in Lima genomen, maar dat is inmiddels al weer dik vijf maanden geleden dus dat was allemaal lekker weggezakt. Daarnaast dansen ze de salsa hier iets anders en de muziek was sneller. Dus, na de les zat de de basis er weer en in en de volgende dag probeerden we dit gelijk in de praktijk te brengen. We lopen de salsa bar in maar de muziek is veel te hard, zoals dat eigenlijk in heel Colombia het geval is, dus oefenen we voor de deur. Ja het is ongelooflijk, Colombianen moeten haast wel de beste liplezers zijn, want je kan elkaar daar echt niet verstaan. Na wen minuutje of tien komt de eigenaar ons gratis bier brengen, waarschijnlijk omdat we een goed uithangbord van zijn bar zijn. Haha, normaal gesproken zou ik eerder extra bij moeten betalen voor mijn belabberde danskwaliteiten, maar hier heb ik het eerste gratis biertje ermee gescoord. Wat Colombiaanse vijftigers vinden het volgens mij fantastisch om een jong stel te zien kloten met de danspasjes.

De laatste dag in cartagena hebben we het er nog even van genomen op het Playa Blanca, een wit strand dat op een uurtje rijden van de stad ligt. Bij aankomst neemt een klein bootje ons mee naar een privestrand waar het heerlijk rustig is en waar we eigenlijk niks anders gedaan hebben dan aan de lopende band cocktails bestellen en elk half uur het water in gaan omdat het te heet is. Dit alles met het idee dat we morgen de Caribische kust gaan verlaten en het misschien wel het laatste strand is dat we zien tijdens onze reis. We vliegen naar Medillin, niet omdat het te ver is maar omdat het gek genoeg goedkoper was dan de bus. Wachtend bij onze gate op het vliegveld heerst er echter een grote chaos. Het vliegtuig dat voor ons hoort te vertrekken vanaf dezelfde gate is geannuleerd en de luchtvaartmaatschappij heeft geen vervangende vlucht die ze kunnen aanbieden vandaag. Iedereen protesteert op de uitbundige manier zoals Colombianen zijn en ze blokkeren bewust onze vlucht omdat ze weigeren bij de gate weg te gaan. De politie staat lui op een afstandje toe te kijken en vindt het allemaal wel best. Luid geschreeuw, talloze camera's en spreekkoren galmen door de hele hal. De luchtvaartmaatschappij verandert de gate voor onze vlucht en er begint zich eindelijk een rij te vormen, maar mensen die protesteren verplaatsen zich nu bewust voor onze gate zodat wij niet kunnen boarden. Uiteindelijk doet de politie wat en komt er wat ruimte voor ons om te boarden. Uiteraard ging dit zo snel dat bij niemand het paspoort of de boardpas gecontroleerd werd. Ook zijn er geen stoelnummers en dus is het zelfs in het vliegtuig een gekte maar als we dan eindelijk vertrekken lijkt de rust te zijn wedergekeerd.

Als ik een ding geleerd heb tijdens het reizen is het wel dat de ervaring in steden zeer persoonlijk is. De een vindt het een fantastische stad, de ander heeft er niks mee. Zo was het met mij ook in Medellin. Vele Amerikanen vertelden mij dat het hun favoriete stad was, maar eenmaal aangekomen bleek de buurt puur vanuit toerisme te zijn opgebouwd en de nachtclubs met restaurants te overheersen. Het is een stukje Amerika of een stukje commercieel Europa, midden in Colombia. De rest van de stad is zeer grauw en vervuild door de uitlaatgassen. Ja, het is leuk als er een mooie authentieke Dodge vrachtwagen passeert, maar de dikke zwarte rook blaast direct een gat in de ozonlaag en in mijn longen, zo voelt het. Het frappante van Colombianen is dat ze geen moeite hebben met uren in de rij staan en ze uitgebreid de tijd nemen om bijvoorbeeld met andere mensen te praten op straat of een krantje te lezen in het park, maar wanneer ze op de weg zijn toeteren ze om elke seconde dat ze moeten wachten, zelfs als ze vooraan bij een kruispunt met rode verkeerslichten staan te wachten. Later sprak ik nog wat mensen, vooral Amerikanen, die de stad ook geweldig vonden en na wat doorvragen kwam toch eindelijk de aap uit de mouw: 'de cocaïne en het nachtleven zijn geweldig'. Ja, met nu snap ik het, Amerikanen zijn over het algemeen niet echt allergisch voor de witte poeders. Dan kan ze stad nog zo drama zijn, als jij de nacht van je leven hebt gehad adem je de uitlaatgassen als rozengeur in. We zijn nog even naar een fruitmarkt gegaan om wat vreemde tropische vruchten te proberen, die stuk voor stuk een onbekende en zeer verassende smaak hebben. Voor vrouwen kan het alleen reizen in Zuid Amerika trouwens nog wel is onaangenaam zijn. Als Yael met mij over straat loopt, maar vooral als ze alleen is, komt er elke paar minuten wel iemand naar haar toe om te zeggen dat ze zo mooi is. Ook bij deze fruitmarkt tikt er weer een man op mijn schouder. Wanneer ik omkijk, steekt hij zijn duim op en knipoogt hij. Met andere woorden: goed gedaan knul. Het zit gewoon in de cultuur hier, als er een blanke vrouw over straat loopt zijn ze niet te verlegen om gelijk hun mening te uiten en wordt ook niet als opdringerig gezien.

Nog geen 24 uur waren we in de stad toen we alweer afreisden we naar Salento, een klein dorpje midden in de fantastische natuur van Colombia. Dit dorpje is te afgelegen om direct naartoe te reizen dus moeten we eerst naar Armenia, een wat grotere stad in de buurt. De regio staat bekend om haar lekkere, zoete koffie en het is ook de plaats waar de hoogste palmbomen ter wereld staan. De busrit naar Armenia was met afstand de slechtste die ik in heel zuid-Amerika gehad heb. Het begint al lekker, als we aankomen op een plek waar ze bezig zijn met wegwerkzaamheden in de bergen. We kunnen er niet langs, en dus zijn we genoodzaakt om 3,5 uur te wachten. Daarnaast is het onvoorstelbaar hoe deze bus kan stuiteren, en dat terwijl de wegen niet eens zo heel slecht zijn. Negen uur lang heb ik de illusie dat ik in een kermisattractie zit, waarin het onmogelijk is om te eten of drinken, al dan niet praktisch door het stuiteren of door de misselijkheid. Als ik niet beter zou weten, zou ik zelfs denken dat deze bus vierkante wielen heeft. Goed, je betaalt er ook drie keer niks voor dus ik mag niet te veel klagen. Helemaal niet omdat Salento misschien wel mijn favoriete plaatsje in Colombia is. Een onaangeraakt kalm dorpje midden in de meest typische natuur van het land: felgroene met gras bedekte heuvels met een zeer grote diversiteit aan boomsoorten. De volgende dag bekijken we de koffieplantages. De enige manier om bij deze plantage te komen is een uur wandelen vanaf de stad. We leren hier hoe koffie gemaakt wordt en we moeten zelfs nog even werken. Ja, je leest het goed, werken. Ik moest voor het eerst sinds vijf maanden weer is de handen uit de mouwen steken, dat viel wel even zwaar. We plukken de vruchten van de planten af en bewerken ze later tot koffiebonen. Leuk om te zien hoe alles in zijn werk gaat hier en hoe vol passie deze mensen zijn over hun product. Natuurlijk zijn er nauwelijks machines en komt het vooral aan op veel arbeid. Aan het eind krijgen we natuurlijk een kopje koffie, en ik moet het met volle overtuiging bevestigen, het is de beste koffie die ik ooit gedronken heb. De koffie is bijzonder zoet hier door het perfecte klimaat en de hoogte waarop de planten groeien. Geen straf om te drinken.

Er lopen een hoop zwerfhonden rond in Salento en die hebben allemaal hun eigen territorium, dat vaak voor een restaurant of kraampje is. Zo haal ik bijvoorbeeld een hamburger op straat bij een kraampje, waar drie honden het voor het zeggen hebben. Om de zoveel tijd komt er een hond langs die dan gelijk door deze drie honden weggejaagd wordt. Je ziet er ook een hoop lopen met open wonden of een manke poot, wat gewoon komt door het vechten. Voor een grijntje bestel ik hier een mega hamburger met alles erop en eraan die smaakt alsof ie uit een restaurant komt, maar die toch echt alleen maar met primitieve middelen gemaakt is. Op dit soort momenten moet ik altijd weer denken aan onze grote vriend Dirk, die je bij elke feestweek in het Westland weer een oneetbare hamburger van 5 euro weet aan te smeren. De mensen op straat zijn hier trouwens echt geweldig. Ze zeggen je allemaal gedag en vaak tonen ze interesse waar je vandaan komt en vragen ze of ze je ergens mee kunnen helpen. Als je dan zegt dat je uit Nederland komt en bijna zes maanden reist kunnen ze hun oren niet geloven. Ik vind dit soort dingen nog steeds het mooiste van het hele reizen, simpelweg gesprekken aankopen met mensen op straat. Iets minder fijn is dat we in het hostel weer bedwantsen zijn tegengekomen die zeer waarschijnlijk niet van ons waren. We waren al een week schoon en deze beesten waren volwassen dus het kan niet van ons komen, gewoon weer dikke pech. Alles is weer gewassen, het hele riedeltje begon dus weer opnieuw, maar we zijn nu weer bedwants vrij.

En nu zit er weer een hoogtepuntje aan te komen, want we hebben de Cocora hike gelopen. Een hike die je in 5 à 6 uurtjes loopt en waarbij je je begeeft in het meest rustgevende landschap denkbaar. Als we net begonnen zijn komen we nog wat lokale boeren tegen die ons begroeten met: 'buen viaje'. Het is een handje vol mensen dat dagelijks deze fantastische route loopt en dus laten de mensen die hier wonen je nog vol hun trots over het landschap uiten. Na 2,5 uur komen we aan bij een afgelegen huisje midden in het bos op een heuvel waar we onze voorbereide lunch eten. Er zijn wat bakjes met voedsel opgehangen in de bomen waardoor we omringd worden door vele prachtige soorten kolibries. Het bos zit er vol mee maar normaal gesproken zijn ze moeilijk te zien. Nu vliegen deze tamme beestjes slechts een meter van onze lunchplek en kan je ze in alle tijd en rust bewonderen. We vervolgen onze weg met een klim van een paar honderd meter en komen boven de wolken uit. Een mythisch, sprookjesachtige weg volgt als ze door de dichte mist omringd door bomen onze weg vervolgen. De bijzondere bomen en het zeer beperkte zicht in combinatie met de stilte die alleen door je eigen voetstappen doorbroken wordt, laat je realiseren in wat voor unieke omgeving je bent. Langzaam dalen we, en de eerste beroemde palmbomen laten zich nu zien. Soms zie je alleen de stam die de lucht in gaat, maar niet de grote takken aan de top omdat we ons nog midden in de dichte bewolking begeven. Als we een uurtje later aankomen bij het dal waar de hoogste palmbomen ter wereld staan, overheerst de continue verbazing. Zulke hoge, dunne palmbomen. Hoe kan dat blijven staan? De hoogste zijn rond de 60 meter en ik denk dat de stam niet meer dan 40 centimeter dik is. Natuurlijk komt dat door het gunstige klimaat hier. Het is hier immers altijd vochtig en warm en er staat nooit een zuchtje wind. Al met al weer een unieke ervaring, dus waag het niet dit over te slaan als je ooit een keer Colombia bezoekt.

De volgende dag gaan we weer terug naar Armenia. Er is hier uiteraard geen busstation, je moet gewoon weten in welke straat de bus vertrekt. De backpacks worden achterin gegooid en we vertrekken staand in een bomvol busje over de kronkelende weg die naar Armenia leidt. In de bus worden uiteraard weer aan de lopende band dingen verkocht. Zo komt er een gozer de bus in gelopen met zelfgemaakte koekjes die schreeuwt: 'mille pesito's, mille pesito's!' Grappig, pesitos. Kleine peso's wel genaamd. Het is contaminatie van 'peso's en poquito (klein). Ik heb alleen normale peso's in mijn portemonnee dus kan ik deze koekjes helaas niet kopen. Een uur later komen we aan bij het centrale busstation van deze stad. Ik stap uit om de achterklep te openen om onze tassen eruit te halen, maar de klep blijft dicht. De chauffeur schreeuwt wat in onverstaanbaar Spaans, waarop ik duidelijk maak dat onze tassen nog achterin liggen en waarop hij op een nog hardere en nog minder verstaanbare manier wat terug schreeuwt en vervolgens plotseling wegrijdt. Shittt hee... Wij kijken elkaar aan, wat doen we nu, onze tassen liggen nog achterin! Gelukkig heb ik altijd al mijn waardevolle spullen bij me. Je gaat gelijk denken dat je natuurlijk nooit die bus uit had moeten stappen voordat je je tas terug krijgt, maar in de praktijk is dat niet zo makkelijk. Enfin, ik liep naar de achterkant van het busstation waar ik toevallig de chauffeur precies zag wegrijden en hem aanhoudt. Nog bozer reageert hij en rijdt weer weg. Wat blijkt: hij heeft net onze tassen eruit gegooid die ik nu op straat zie liggen en iedereen kan ze zo meenemen. Af en toe probeer je de logica achter dit soort acties te begrijpen, maar die is er simpelweg niet. Vanaf hier zijn we naar Cali gereisd, de stad die ook wel de hoofdstad ter wereld van de salsa genoemd wordt. Een langer reisverslag doe ik jullie liever niet aan dus volgende week lees je meer :P

Marcos