Abseilend de waterval af

Zoals ik ik in het vorige reisverslag beschreef, heeft het carnaval in Rio de Janeiro een aardige impact gehad op mijn welzijn. Ja wat wil je, als je vijf dagen achter elkaar feest en de mensen in de kamer van mijn hostel mij na deze tijd nog niet kenden omdat ik er alleen maar een paar uurtjes per dag was om te slapen en dan weer in de morgen er vandoor ging om de trend door te zetten. Na carnaval kwamen ze erachter wie deze 'mysterious guy in our room' was. Goed, ik was dus even vergeten dat wanneer je dit doet, je kater ook een aantal dagen duurt. Daarnaast ben ik voordat ik in Rio arriveerde best snel gegaan met het reizen om carnaval te halen, en dat kan ook best vermoeiend zijn. Reden genoeg om een week niks anders te doen dan lui aan het strand liggen, zoals een Amerikaan die kort aan zijn werkleven wil ontsnappen doet. Iets ten noorden van Rio ligt Buzios, een soort schiereiland waar je fantastische stranden hebt en natuurlijk weer briljante typisch Portugese feesten. Ja, in Brazilië is het onmogelijk om aan het nachtleven te ontsnappen. Op een avond was er een goede band die alleen maar lokale muziek speelde en de hele tent op zijn kop zette. Ik ken inmiddels de basis van salsa een beetje, maar ze dansen hier totaal anders. Brazilië is niet de ideale plek als je op een Nederlandse manier wilt losgaan zoals we dat altijd lomp doen op housemuziekwilt. Hierbij doel ik op de befaamde vuist die in de lucht gaat en het lichaam dat anti ritmisch een poging doet om te bewegen. Nee, hier ben je de man als je met je hele lichaam, inclusief heupen, de samba kan dansen. Omdat Buzios vooral een toeristische plek is voor mensen in Brazilië, zijn we de enige buitenlanders in de club en voelt het echt als een typisch Braziliaans feest. Niemand staat hier stil aan de bar een biertje te drinken hoor, iedereen danst alsof het hun lust in het leven is zoals dat eigenlijk in heel zuid Amerika is. Na drie dagen vertrekken Yael en ik naar Arraial do Cabo, waar de stranden en het water nog mooier is. Hier snap je echt niet wat je ziet, want het zand is wit en poederachtig en de zee is zo ongelooflijk helder en blauw. De mooiste stranden die ik ooit gezien heb denk ik zo, al komt Thailand toch ook in de buurt. We doen een boottocht die ons brengt naar een aantal afgelegen stranden. Het voelt alsof ik veranderd ben van reiziger naar toerist, maar het maakt me allemaal even niets uit deze week. We huren een duikbril met snorkel en spotten een paar bijzondere vissen, zoals spierwitte vissen die je bijna niet kan zien doordat het zand dezelfde kleur heeft, en vissen die ongeveer 20 cm lang zijn en maar een halve cm hoog zijn. Ze zweven als stokjes door het water, het is waarschijnlijk hun methode om niet op te vallen.

Toen ik mijn reis begon in Lima sprak ik gelijk al wat mensen die zeiden dat Colombia hun favoriete land was. Als ik dan vroeg waarom, wilden de meesten geen direct antwoord geven maar zeiden ze, ga er gewoon zelf heen dan zal je begrijpen waarom. Mijn plan was om zuiderlijk te gaan die Colombia zat er niet in. Ik kan niet klagen, want ik heb zoveel mooie dingen gezien in het zuiden dat ik het topkeuze was. Toch bleef het kriebelen, en dus heb ik een vlucht geboekt naar Bogota, de hoofdstad van Colombia. Omdat ik de laatste maanden goedkoop heb geleefd, was het mogelijk. Yael heeft haar vlucht in plaats en datum ongeboekt en gaat samen met mij een maand door Colombia reizen. We vliegen via Panama City wat qua afstand totaal niet logisch is, maar het was wel de goedkoopste vlucht. De aankomst in Bogota was trouwens fantastisch. Het ligt voor de hand om een taxi te pakken vanaf het vliegveld, maar wij pakten de bus en kwamen in contact met super aardige gozer die een freerunner is en ook in een aantal Colombiaanse films speelt. Er zijn hier maar weinig toeristen en ze zijn er ook totaal nog niet op ingespeeld. Zo is het bijvoorbeeld niet mogelijk om cash te betalen aan de buschauffeur, maar kan je er alleen gebruik van maken als je een kaart heb. We betalen deze local de prijs en hij checkt voor ons in. Hij wist wel waar we uit moesten stappen en heeft ons een hoop tips en aanbevelingen gegeven. De mensen zijn hier allemaal zo aardig, daar kunnen we in Nederland nog wat van leren.

Het heeft tien maanden niet geregend in Bogota. De droogte heeft een grote impact gehad op de natuur maar ook op de bevolking. En dit is misschien wel het meest controversiële dat ik ooit gehoord heb. Op de omliggende bergen strooiden helicopters water om bosbranden te voorkomen, terwijl er naar schatting wel 10.000 arme mensen die in de bergen leven zijn doodgegaan omdat zij afhankelijk zijn van regenwater. Je gelooft het niet, maar wij komen aan in Bogota en de volgende dag, als we een graffiti toer doen, komt het met bakken uit de lucht vallen. Bogota is de stad van de graffiti. Het is hier praktisch niet verboden om gebouwen onder te kladderen, alleen als ze meer dan 300 jaar oud zijn, of als je geen toestemming hebt van de eigenaar maar dat is eigenlijk nooit een probleem. Mensen zijn vaak blij als hun huis bewerkt wordt door een graffitiartiest, omdat het ten eerste gratis verf is en ten tweede de waarde van het huis flink verhoogt. Soms bestellen eigenaren zelfs graffiti artiesten om hun huis op te fleuren. We doen een speciale graffititour waarbij precies uitgelegd wordt hoe deze wereld in elkaar zit, heel interessant. Zo vertelt de gids bijvoorbeeld dat er een architect en docent aan het universiteit is, die daarnaast een van de grootste graffitiartiesten van de stad is. Grappig hoe ze dit dus integreren in hun levensstijl. Omdat het legaal is, is de kwaliteit van deze kunstwerken echt weerzinwekkend. Ze hebben immers alle tijd en kunnen met daglicht de straat op waardoor ze goed zien wat ze doen, en vaak tegelijkertijd nog andere opdrachten binnenhalen ook. Het is hier geen verscholen wereld die zich 's nachts afspeelt, maar een open cultuurverschijnsel. Bogota past zeker wel in het rijtje van mijn favoriete steden. Er is altijd leven op straat, de mensen zijn er stuk voor stuk heel aardig en sfeer op straat is gewoon fantastisch. Colombia is natuurlijk een land met een lage levensstandaard. Zo zie ik bijvoorbeeld een oude man met een gebroken vinger die daar omheen gewoon een paar ijsstokjes met wat tape doet. Maar al snel ontdek je dat Colombia het land is van de handarbeid. Waar ze in Bolivia en Peru ook indrukwekkende dingen op straat verkochten, spant Colombia toch zeker wel de kroon. Je staat echt versteld wat de mensen hier allemaal kunnen maken met wat standaard materialen, slecht gereedschap en een hoop geduld. Iedereen maakt zijn eigen creatieve dingen en is uniek in zijn soort. Natuurlijk komt er vaak de vraag of je wiet, cocaïne en marihuana wilt als je een gesprek met ze begint. Misschien moet ik mijn baard er maar is afscheren om er wat verzorgder uit te zien. Voor sommigen zal de handarbeid slechts een afleidingsmanoeuvre zijn voor de grote business. Als ik vraag hoe het spul hier is in Colombia antwoordt hij: Bueno, Bonito en Barato, terwijl zijn tanden bijna uit zijn mond vallen.

Ik dacht dat ik eindelijk een reisbestendig lichaam had na een aantal keer ziek geweer te zijn, maar er was een dingetje waar ik niet op gerekend had: Zika. Het virus waar ik al weken grappen over maakte met mijn reisgenoten, en het virus waarvan ik van tevoren al dacht: als ik het krijg, dan lig ik gewoon even een weekje plat en dan reis ik weer verder, laat ik me er vooral geen zorgen over maken. En zo ging het ook. Waarschijnlijk heb ik het virus in Rio de Janeiro opgelopen door een van de vele muggenbulten, want ik stapte in de taxi naar het vliegveld om naar Bogota te gaan en ik voelde me al niet zo lekker. Aangekomen in Bogota heb ik eerst niks anders gedaan dan met koorts en hoofdpijn op bed gelegen de eerste twee dagen. Daarna was het mogelijk om een paar uurtjes door de stad te wandelen, maar alsnog sliep ik wel 15 uur per dag. Nadat ik vier dagen op bed heb gelegen, besloot ik om naar het ziekenhuis te gaan om een Zika test te doen. Ik heb namelijk alle symptomen van Zika, zoals rode ogen, koorts, hoofdpijn en pijn in de spieren en gewrichten. Je zou verwachten dat dit vrij snel gedaan kan zijn, aangezien Zika hier veel voorkomt. Even wat bloed laten prikken, testje doen en wegwezen. Nou, niet in een Colombiaans ziekenhuis, waar alle logica lijkt te zijn verdwenen. Ik ga naar de receptioniste toe om mijn verhaal te doen en vertel dat ik graag een dokter spreek die Engels spreekt. Ze zegt dat ik haar moet volgen maar als we aankomen bij een afdeling blijken er geen dokters beschikbaar te zijn. We gaan van de ene plek naar de andere en na drie kwartier hebben we heel het ziekenhuis gezien en nog steeds geen dokter gevonden. Als laatste optie belt ze met haar eigen telefoon in het rond om een dokter te vinden, maar ook dat lukt niet. Ja je gelooft het niet. Leg mij alstublieft uit, hoe kan het dat er geen dokter te vinden is in een ziekenhuis? Uiteindelijk zegt ze dat we naar de spoedeisende hulp moeten gaan. In deze ruimte zitten wel 40 mensen te wachten maar na twee uur ben ik dan eindelijk aan de beurt. Ik moet trouwens wel eerst even honderd dollar overmaken voordat ik geholpen word. Het gekke is dat het hier allemaal geen noodgevallen lijken te zijn, het is precies hetzelfde alsof je bij de huisarts zit te wachten. Ik heb deze dag een woord iets te vaak gehoord: espera (wacht) espera aqui por favor (wacht hier alstublieft) en espera un momento. Want zelfs als ik aan de beurt ben, moet ik in een andere ruimte een half uur wachten en als ik dan eindelijk een de dokterskamer in mag, loopt de dokter weg om na tien minuten terug te komen. Alles op Colombiaans tempo uiteraard. Zeven uur later heb ik de uitslag en hier worden mijn vermoedens inderdaad bevestigd, ik heb Zika. Op zich stelt het allemaal niet zoveel voor, het is alleen wel gek dat er nog zo weinig over bekend is.

Na Vier dagen in Bogota te zijn geweest vertrekken we naar Villa de Leyva, een van de meest typische en onaangeraakte koloniale dorpjes van Colombia. Colombia is trouwens wel het laatste land waar je als toerist omkomt van de honger. Overal op straat is er goed eten te koop. Als we in de bus zitten naar Villa de Leyva komen er elk kwartier of half uur een aantal huisvrouwtjes met zelfgebakken empanadas, broodjes of wat dan ook de bus ingelopen om je van alles aan te smeren. En dat terwijl er maar vijftien mensen in de bus zitten. Ik weet wel zeker dat er in drie uur tijd meer verkoopsters in bus waren dan passagiers. Stel je bus 32 voor die bij ongeveer elke stoeptegel in de Lier stopt, vermenigvuldig de reistijd maal 10 en je zit aardig in de buurt. Eenmaal aangekomen in Villa de Leyva lijkt het echt of de tijd hier heeft stil gestaan. De straten bestaan uit grote ongelijke stenen waar geen vrouw met hakken overheen kan lopen en waar je zelfs bijna niet over kan fietsen. Het zou me niet eens verbazen als het enige vervoersmiddel dat ik hier ga zien een paard en wagen is, maar er zijn toch een paar auto's te zien. Dit is echter het enige waaraan je kan zien dat je niet echt in de middeleeuwen bent. We verkennen de buurt met wat gehuurde fietsen en zien wat interessante dingen zoals een van de grootste fossielen van een dinosauriër en een huis helemaal gemaakt van klei. Na drie dagen in dit rustige dorpje was het tijd om de weg naar het noorden te vervolgen en naar San Gil te reizen. De reis naar San Gil maken we in een klein versleten busje waarin maar 9 mensen passen. Al vanaf het begin zitten we gezellig opgepropt met zijn allen in het busje, waarvan yael en ik trouwens de enige toeristen zijn. Het is zo vol dat zelfs een oude man met zijn stok op de slechtste plek moet zitten. Onderweg blijft de chauffeur zijn bestemming schreeuwen naar mensen die op straat lopen, in de hoop dat hij nog wat klanten kan scoren. Gaat hij die dan op het dak binden ofzo? Hier is in ieder geval geen ruimte meer. Hij toetert naar elke tegenligger en ook naar de politie op straat. Het lijkt erop dat deze man het hele dorp kent. Er wonen maar 6000 mensen hier dus het zou goed kunnen. San Gil is een wat groter dorp waar veel activiteiten te doen zijn in de omgeving. Yael gaat paragliden en ik doe die dag een abseil activiteit omdat ik paragliden al in Lima heb gedaan.

Abseiled de waterval af
Even een activiteit doen is in Colombia niet als in andere landen. Zo had ik een abseil activiteit geboekt van een waterval af, ik moest er alleen nog wel even zelf heen met het openbaar vervoer en de gids zou ik dan daar bij de waterval ontmoeten. Bij een klein busstation wacht ik op het moment dat de bus vertrekt. Op gegeven moment loopt de buschauffeur naar zijn bus en in loop er gelijk achteraan, wat geen overbodige haast is, want hij stapt in en geeft gelijk gas. Hij slingert en slalomt zijn weg creatief over de weg die vol gaten zit. Als we na een uur over een afgelegen weg rijden stopt hij ineens en zegt hij dat de waterval hier is. Ik stap uit en rijdt al weg, maar als hij ziet dat ik vragend om me heen kijk omdat ik letterlijk in the middle of nowhere sta, maakt hij nog even een handgebaar dat ik het pad in moet lopen en dat het echt de goede plaats is. Dit kan het toch niet zijn? Ik kom aan bij een houten huisje waar een Colombiaans vrouwtje aan het koken is op een zelfgemaakt fornuis met kolen eronder. Ze zegt dat ik goed zit, en of ik even tienduizend peso's wil betalen. Oké, ik heb toch nooit een flauw idee waar het geld hier allemaal heen gaat, maar ik heb de indruk dat het haar land is. Toevallig is er een Amerikaanse gozer die hier slaapt in een tent, haar kinderen af en toe Engels les geeft en soms op haar velden werkt waar bananenplanten staan. In ruil daarvoor krijgt hij eten en onderdak. Hij kan me wel naar de waterval leiden, en dat is maar goed ook want alleen had ik het nooit gevonden. Na een wandeling van twintig minuten kom ik aan bij een prachtige waterval van wel 180 meter hoog, die compleet verticaal is en grofweg in drie stukken van 60 meter bestaat. Een stuk ga ik straks abseilen. Als ik eenmaal mijn uitrusting aan heb en na een beknopte Spaanse uitleg al over de rand hang, voel ik toch een lichtelijke spanning ergens op de achtergrond. Al snel kom ik erachter dat het totaal gaan zin heeft om ook maar iets droog proberen te houden, want na een paar seconden is alles al doorweekt. Als je van een afstandje staat te kijken lijkt het of als er een lullige hoeveelheid water naar beneden komt zetten, maar als je er dan middenin zit en een poging om naar boven te kijken niet echt beloond wordt, is het toch wel genoeg. De wanden zijn soms glad en dus kan ik maar moeilijk sturen waar ik heen ga. Daarnaast is het touw natuurlijk doorweekt waardoor er maar weinig wrijving is en ik extra moeite moet doen om de snelheid te controleren. Maar wat een super toffe en toch wel weer unieke ervaring zeg, het is de ultieme manier van een waterval beleven want je zit er echt middenin. Bij het laatste stuk is er een soort overgang waardoor ik de hele waterval in me giechel krijg, heerlijk. Nu weet ik zeker dat ook het laatste beetje van het Zika virus uit me lichaam gespoeld. Die dag zijn er maar drie mensen van deze waterval af gegaan, om maar weer is aan te geven hoe het toerisme hier nog in de kinderschoenen staat. Als ik terug kom bij het huisje tovert het vrouwtje op een mysterieuze wijze ineens een fantastisch bord eten van het fornuis af. Daarna is het even wachten op de afgelegen weg, maar na een half uur komt er een busje. Wat is Colombia toch een fantastisch land en wat ben ik bevoorrecht dat ik nog steeds aan het reizen ben en al deze mooie dingen mag meemaken.

De volgende dag pakken we een nachtbus naar het noordelijkste afgelegen puntje van Zuid Amerika waar de woestijn aan de zee grenst. Dat lees je in het volgende verslag.

Marco's