Een uitbarsting van geluk op de vulkaan

Ik weet niet wat het is, maar elke keer als ik me backpack pak, me lokale vrienden gedag zeg en er weer alleen op uit ga naar de volgende locatie, compeseert het gevoel van ultieme vrijheid en het niet weten wat me te wachten staat ruimschoots het gewicht op me rug. Ik heb alles wat ik nodig heb bij me, kan gaan en staan waar ik wil en maak me totaal geen zorgen waar ik vanavond slaap. Het verlaten van welke plek dan ook geeft je altijd het gevoel dat de wereld zich weer opent en alleen het onderweg zijn voelt daarom al als een bestemming op zich. Ik ben er zelfs van overtuigd dat het verlaten van je 'comfort zone' uiteindelijk altijd beloond wordt met geluk. Het soms zorgelijke gevoel dat ik had in het begin van mijn reis of alles wel goed ging, of ik niks vergeten was en ik wel de goede kant op ging laat zich nu zelfs door mij genieten. De leuke ervaringen zijn net zo verslavend als drugs; elke keer krijg ik onvermijdelijk een euforisch gevoel als een adembenemend stukje natuur zie, iets bijzonders doe of als ik de grappige cultuurverschillen ervaar. Hieraan raak je sneller dan je denkt verslaafd en het laat je de luxe die je thuis hebt totaal niet missen. Mijn comfortabele bed, de goede douche, de voorspelheid en de mate waarin alles goed geregeld is in Nederland kunnen me allemaal gestolen worden. Ik ontmoet alleen maar ruimdenkende mensen en omdat velen alleen reizen is het makkelijk zat om iedereen zomaar aan te spreken over wat hun plannen zijn en mee te gaan. Het reizen verveelt dus nooit, want als je bent uitgekeken op een locatie ga je door naar de volgende plek. En zo was het tijd om na vijf fantastische dagen in San Pedro de 16 uur durende bus naar La Serena te pakken. Ik wist niet wat ik meemaakte want voordat we vertrokken kwam er iemand controleren of iedereen zijn gordel wel om had. In Bolivia zaten er niet eens gordels in de bus of waren ze allemaal kapot. Eindelijk kan er gereden worden over asvalt wegen met Nederlandse kwaliteit. Chili is een stuk beter ontwikkeld dan Bolivia en het verschil is best groot. Hierdoor is het echter ook een stuk duurder, maar het is altijd mogelijk om goedkoop te reizen. Het vergt alleen wat meer creativiteit. Zo is het bijvoorbeeld mogelijk om totaal gratis 550 km te reizen met de bus. Hoe? In plaats van het geld te spenderen voor een overnachting betaal ik namelijk precies datzelfde geld aan de nachtbus. Daarnaast probeer ik het boeken van tours zoveel mogelijk te vermijden. In plaats hiervan huur ik een fiets of pak ik zelfstandig het openbaar vervoer naar de plek. Ik kook waar mogelijk zelf en koop altijd een grote fles water om het vervolgens over te gieten. Ook vergelijk ik altijd minstens drie touroperators of vervoersbedrijven voordat ik iets boek. Tenslotte drink ik bier totdat ik padje af ben en niet totdat ik in coma lig, dat scheelt ook een hoop geld. Wil je dus ooit nog is als een sloeber leven tijdens het reizen? Denk dan aan deze waardevolle tips die je ook nog is gratis gekregen hebt. Oja, ik kwam dus aan in La Serena, das waar ook. Nou daar kan ik vrij kort over zijn, er was naast het mooie strand weinig te beleven en dus ben ik de volgende dag doorgereisd naar Santiago. Het was eigenlijk meer een tussenstop, want rechtstreeks naar Santiago was 24 uur met de bus. Op het busstation in La Serena kwam ik echter een Franse meid tegen, Yael, waarmee het wel klikte en dus ben ik daarmee doorgereisd. Met Yael reis ik de komende weken ook door naar Patagonie, het zuidelijkste puntje van Chili. Was het bezoek aan La Serena toch niet helemaal voor niks.

Santiago
Man man, wat een stad is dat zeg. Het bruist er van het leven, zowel dag als nacht. Het hostel in Santiago zit op de beste plek die je je maar kan voorstellen. Aan het hoofdplein Plaza de Armas, midden in het centrum. Als je aankomt denk je in de verkeerde plek te zijn aanbeland, maar je moet eerst naar de zesde verdieping in het gebouw. Het gebouw is dik 150 jaar oud en had als een van de eerste gebouwen in de stad een lift, de lift die er nog steeds in zit. In de lift zit een chique geklede man die de lift bestuurt middels een oude koperen hendel. Hij zorgt er handmatig voor dat de lift ongeveer bij de vloer stopt en ondanks dat hij er vrij goed in is moet je soms nog stapje naar omhoog of omlaag doen bij het uitstappen. Het grappige is dat ik maar 9 euro per nacht betaal en ik krijg er nog iemand bij die de lift bestuurt ook. Ja, das dan ook het enige wat goedkoop is hier. Eenmaal boven geeft het hostel een ongelooflijk uitzicht over het drukste plein van de stad en verder. Als ik er die avond achter kom dat er voor dat die belachelijk lage prijs ook nog een gratis barbecue is op de meest epische plek van de stad bij inbegrepen zit, breekt helemaal me klomp. Je kan niet alleen aan de dure winkels en de moderne architectuur zien dat het een goed ontwikkelde stad is, maar ook aan de dikke zwerfhonden. Waar ze overal in zuid Amerika uitgemagerd zijn, zijn ze hier zo dik dat moeite hebben met lopen. Het is een stad die het voor zuid Amerikaanse begrippen goed doet, maar toch loopt het nog een stuk achter in de tijd vergleken met Nederland. Zo zijn muziekwinkels nog echte business, gebruiken mensen de telefooncellen nog en is skateboarden hier een grote trend. Er wordt nog steeds veel op straat verkocht en de stad heeft nog een hoop potentieel dat niet benut wordt.
Op eerste kerstdag maak ik even een wandelingetje door de stad. Dezelfde stad waar het gisteren nog haast onm was om over straat te lopen of over te steken, is ineens verandert in een totale spookstad. Iedereen brengt de kerst met zijn familie door. Triest om te zien dat er zelfs op deze dag zwervers op straat liggen. Die avond hebben we met zijn allen in het hostel een feestmaal gehad met de grootste zalm die ik ooit heb gezien en met mosselen in een pan groter dan die van een weeshuis. Alles in de stad was dicht en daar had ik natuurlijk weer niet van tevoren over nagedacht dus het kwam mij ideaal uit, anders had ik moeten verhongeren die avond. Bijna iedereen drinkt hier trouwens wijn omdat wijn per liter twee keer zo goedkoop is als bier. Kan je het geloven?

Chili staat bekend om zijn slechte koffie. Ze kunnen hier geen koffie maken en zijn misschien nog wel slechter in het importeren ervan. Omdat de lokale bevolking dit ook zo ervaart was er een tijdje geleden een ondernemer die een nieuw concept bedacht om de koffie aan de man te brengen. Zijn idee was dat je de aandacht zoveel mogelijk van de koffie af moet houden, zodat je niet teveel doorhebt dat je slechte koffie aan het drinken bent. Het gevolg is een koffiebar waarin dames met veel te korte rokjes en een inkijk van formaat de koffie serveren en daarna ongemakkelijk naast je blijven staan. En dit was een denderend succes, tot vandaag de dag. Vele zakenmensen gaan hier sochtends voor het werk of in de lunch even een bakkie doen. Dit is iets dat er alleen in Santiago is. Het heet 'café con piernas' (koffie met benen). Je vraagt je nu natuurlijk af of ik daar ook naar binnen bent gegaan. Nee, dat niet maar ik heb natuurlijk wel als een typische Nederlander me ogen goed de kost gegeven. Er is een studentenbuurt in Santiago waar vier universiteiten zijn en in dezelfde straten zijn talloze studentencafes te vinden waar ze alleen liters bier verkopen. Aangezien alle studenten hier nu vakantie hebben was het zelfs op een willekeurige maandag al druk en gezellig. Niks voor mij natuurlijk.

Valparaiso
Vlakbij Santiago ligt Valparaiso, een leuke stad aan de kust van Chili waar vele backpackers heen gaan om oud en nieuw te vieren. De vuurwerkshow hier is na Sydney en Dubai een van de beste in de wereld en daarnaast zijn er overal feesten in de straten in het centrum. Omdat dit zo populair is moest ik voor het eerst mijn hostel reserveren en is de prijs voor een overnachting rond deze tijd een stuk hoger. Na vijf dagen Santiago verkend te hebben ben ik dus doorgereisd naar Valparaiso. De stad waar graffiti de hoofdrol speelt. Niet alleen zit de stad vol met illegale graffiti, ook zijn er vaak hele gevels van flats in opdracht van de eigenaar verrijkt met de meest artistieke graffiti. In de straten bulkt het van het leven. Op bepaalde plekken zijn er bijvoorbeeld Salsa danseressen met een percussie groep. De jonge dames zijn allemaal heel erg geintrigeerd door de muziek en dansen schaamteloos de samba voor tientallen mensen. Dansen hier is onderdeel van de cultuur, het zit gewoon in hun bloed. Mensen gaan soms spontaan dansen op straat als ze latin muziek horen. Die avond gaan ik samen met andere mensen van het hostel naar een feest op de best denkbare plek van heel Valparaiso: het uiteinde van een pier boven zee. Onder het genot van techno muziek en coronas staan we volgas los te gaan met het fantastische uitzicht. Op sommige rotsen in de zee zitten zelfs zeeleeuwen, die savonds uit het water komen om te rusten en soms zelfs vechten. Om het centrum van Valparaiso heen liggen wat bergjes waar vanuit het laag gelegen gedeelte schuine liften omhoog gaan. Cerros noemen ze dat hier. Samen met een Yael pakte ik een cerro de berg op naar een andere wijk van de stad. Na een kwartiertje gelopen te hebben kwam er ineens iemand naar ons toe om te vertellen dat we echt niet verder moesten lopen omdat het daar te gevaarlijk was. Ze adviseerde ons de straat naar beneden te pakken. We keken elkaar aan en dachten dat het wel mee zou vallen en dus verstopten we onze camera in de tas en liepen we verder. Er waren weliswaar weinig mensen op de straat, maar de huizen zagen er nog steeds mooi en pittoresk uit. Een paar huizen verder staat er een vrouw te telefoneren op het balkon en onderbreekt direct het gesprek als ze ons ziet lopen. Ook zij vertelt ons om terug te lopen omdat het echt gevaarlijk is verderop de straat. Oké, als twee mensen dat achter elkaar zeggen zal het wel zo zijn, en dus zijn we maar terug gelopen.

Op oudjaarsdag het is het drukker dan normaal in straten en je voelt gewoon het enthousiasme is de lucht hangen. Vele kraampjes verkopen niets anders dan geel ondergoed. Iedereen koopt dat hier en draagt het op oudjaarsavond omdat ze geloven dat het voor geluk zorgt in het nieuwe jaar. Ik heb heerlijk mee gedaan met de gekte want wie wil dat nu niet, geluk in het nieuwe jaar? Oudjaarsdag heb ik doorgebracht op het strand van Valparaiso. Ja, er schijnt altijd wel ergens op aarde de zon en het is altijd wel ergens lekker warm. Niet geheel toevallig is dat precies de plek waar ik nu ben. Nooit gedacht dat ik een oudjaarsdag op het strand zou doorbrengen en op hetzelfde moment dit middels me telefoon in een reisverslag zou typen. In het zonnetje op het strand aan de andere kant van de wereld is de ideale plek om alles van het afgelopen jaar even op een rijtje te zetten. Eerlijk gezegd sta ik vaak zat versteld over wat het leven allemaal te bieden heeft en hoe mooi het kan zijn. Vaak denk ik: kan het nog beter? Dat zal toch zeker niet. Daarna blijkt het dan toch weer van wel. Ik vraag me af hoe lang ik het reizen zou kunnen volhouden, wanneer ik een oneindige hoeveelheid geld zou hebben. Wanneer komt het punt dat ik me familie, vrienden en hobby's teveel mis? Ik heb geen idee. Tot nu toe wegen de ervaringen zoveel zwaarder dan dat. 2015 was verreweg het beste jaar voor mij tot nu toe, en dat terwijl de andere jaren ook al zo goed waren. Hopelijk kan deze trend in een gelukkig en gezond 2016 doorgezet worden.

Een hoop toeristen willen oudjaar in Valparaiso vieren en dus gaan de prijzen van de hostels omhoog. Niet zo een beetje ook, de dagen rond de jaarwisseling zijn vijf keer zo duur als de andere dagen. Ik kwam in de bus iemand tegen die wel een adres wist van een studentenhuis waar nog wat plek was voor weinig geld. Hier heb ik de duurste nacht kunnen doorbrengen voor een knaak en een bounty. Ik heb de laatste weken zo ongeveer al het straatvoedsel geprobeerd hier, van maiskolven tot vlees van een barbecue op straat. Ik ben van niks ziek geworden. Toen dacht ik dat het wel weer is tijd mocht zijn om wat te eten in een restaurant voor de verandering. Wat denk je? Ik bestel een salade met kip waarvan de kip niet helemaal goed gaar was. Daar kwam ik achter toen de helft naar binnen was gewerkt en dus voelde ik me niet lekker. Uiteraard kreeg ik een nieuwe salade toen ik het meldde, maar dat maakte al niets meer uit want een paar uur later kwam de gehele maaltijd er weer vrolijk uit zetten. Je verzint het niet. Van al het straatvoedsel ben ik nooit ziek geworden, ga ik een keer naar een restaurant en ja hoor, bingo!! Op oudjaarsavond kijken we op een plek in de bergen met fantastisch uitzicht naar de vuurwerkshow. Veel mensen zitten al uren te wachten om de beste plek te bemachtigen. De show maakt alle verwachtingen waar; het mooiste wat ik ooit gezien heb. Daarna gaan we naar het centrum om in de straten te feesten. Al het feest vind namelijk op straat plaats hier. De winkels verkopen gewoon bier in het midden van de nacht en overal zijn mensen die muziek maken in de straten. Het was geweldig om de sfeer van de locals zo te ervaren.

De Cani hike
Hierna ben ik naar Pucon gereisd, ongeveer 1000 km naar het zuiden toe. Hoe verder je maar het zuiden gaat in Chili, hoe groener het wordt en hoe meer meren je tegenkomt, totdat het land zo gefragmenteerd is dat het alleen nog maar bestaat uit eilanden. Pucon ligt in het merengebied en er omheen is een van de meest bijzondere natuur te vinden. Ik heb een hike gedaan in natuurpark Cani samen met drie dames (jaja). Bij aankomst krijg je een kaart met de paden dus je kan moeilijk verdwalen, ondanks dat het park vrij groot is. We beginnen door dichtbegroeide bossen met bijzondere bomen waarna we verschillende schitterende meren tegenkomen met talloze vogels. Vervolgens beklimmen we het uitkijkpunt waar je drie vulkanen kan zien en een aantal meren. Op dit uitkijkpunt hebben we wel een uur zitten chillen omdat het zo een mythische plek is en er geen andere mensen waren. Hierna hebben we nog een ommetje gemaakt langs andere meren en zijn we terug gegaan. Toen was het ook wel eventjes welletjes geweest, want we waren 26 km, 9 uur en 1000 hoogtemeters verder. Met lood in onze benen lopen we naar de weg om op de bus te wachten. Er zou nog maar een bus komen om 6:30 dus we moesten wel zeker weten dat we die bus haalden, want het is 20 km naar het dorp. Als er na 45 minuten nog steeds geen bus is langsgekomen vragen we ons af of ie nog wel komt. Het is immers zondag rond 7 uur savonds en we waren al gewaarschuwd door de locals dat de bussen op zondag onbetrouwbaar waren. Als we dan toch op de lange weg eindelijk de bus zien aan komen rijden is het de grootste opluchting denkbaar. Wanneer de bus naar ons toe komt rijden, rijdt ie gewoon door omdat ie vol zit! Ja, dat is ook Chili, je kijkt maar even hoe je thuiskomt. En dus stonden we even later liftend te wachten langs de weg. Al na kwartier stopt er een man waarbij we mee konden rijden. Een super aardige vent waarmee we een hoop gelachen hebben. Als we langs een verkooppunt van broodjes rijden stopt hij de auto en zegt dat hij honger heeft. Hij komt terug met twee zakken vol lekkere broodjes en verplicht ons min of meer om mee te eten want hij heeft ook voor ons gekocht. Je kan wel bedenken hoe dat voelt na een wandeling van 26 km. We mochten natuurlijk niks betalen toen hij ons afzette. Wat een barre man.


De villericco vulkaan beklimmen
Het neusje van de zalm op het gebied van mooie natuur is toch wel de vulkaan van Pucon. Een van de meest actieve vulkanen ter wereld, wat pareltje is dat. Je kan hem van elk punt in het dorp zien waardoor het automatisch het icoon van de stad is en de mensen bewust leven met het gevaar ervan. Iedereen weet hier precies wat ze moeten doen en waar de kunnen schuilen als er een uitbarsting plaatsvindt. Ik wist natuurlijk van tevoren al dat ik pucon niet kon verlaten zonder die puist beklommen te hebben, dat zou ik mezelf nooit vergeven. Ondanks dat het de duurste activiteit is die ik ooit heb gedaan is dit precies hetgene waarvoor ik reis: de meest unieke ervaringen opdoen. Ik moet van tevoren drie papieren ondertekenen over de risico's en de verzekering. Toen ik de in de mijn van Potosi in Bolivia ging hoefde ik niks te ondertekenen, terwijl dat in mijn ogen een stuk gevaarlijker was, maargoed dat was in Bolivia. Bij de activiteit zit alles inbegrepen: speciale schoenen voor in de sneeuw, een pikhouweel, alle beschermende kleren, de rugtas, handschoenen, helm en zelfs een klein sleetje om de berg glijden. We beginnen 7 uur smorgens al onderaan de berg met het beklimmen ervan en er is de optie om hier een lift te pakken voor het eerste gedeelte tot aan waar de sneeuw begint. Dat heb ik uiteraard niet gedaan, misschien vanwege de wil om de gehele berg te beklimmen, misschien vanwege het feit dat ie 13 euro kostte en de gidsen me op een provisie achtige manier probeerden te overtuigen om de lift te pakken, dat weet ik niet. Hoe dan ook, het eerste uur klimmen was verreweg het zwaarste omdat de vulkaan hier vooral bestond uit los gesteente, een soort heel grof zand. Met de Cani hike van de dag ervoor nog in me benen was het een goede manier om wakker te worden op de vroege ochtend. Dan komen we aan bij het sneeuw gedeelte, vanaf hier nog 4 uur voordat we de top bereiken. Sommige gedeelten zijn vrij steil en gevaarlijk dus leren we hoe we de pikhouweel moeten gebruiken voor het geval we uitglijden. In een soort zigzag lopen we stukje bij beetje de berg op. Het uitzicht blijft zich maar verbeteren en we komen steeds dichter bij de mysterieuze krater waar constant rook uit komt. Het laatste uur is de sneeuw bedekt met zwarte as en wordt het alsmaar steiler. Op dit punt is het gevaarlijk want op sommige plekken is de sneeuw weggesmolten doordat de grond rond de krater warm is. Je kan soms niet goed zien waar dit is en dus kan je zomaar ineens wegzakken. Dit is precies wat er bij de persoon de vlak voor me loopt gebeurde. Hij probeert middels zijn pikhouweel evenwicht te bewaren als er ineens een stuk sneeuw afbreekt en zijn pikhouweel in een gat valt van een aantal meters diep. Hij valt tegen mij aan en hierdoor valt de lensdop van me camera in de spleet van de vulkaan. Nou ja, ik koop wel weer een nieuwe. Het is inmiddels een paar graden boven het vriespunt en de wind wordt steeds sterker waardoor het ondanks de inspanning vrij koud is. Het allerlaatste stuk tot aan de krater loop je over gesteente. Denkend dat dit slechts een aantal jaar geleden een kolkende massa van lava was waar ik nu op loop, laat me realiseren hoe bijzonder en uniek deze ervaring is. De vulkaan was trouwens slechts drie weken geleden geopend. Hiervoor was hij voor een jaar dicht omdat de vulkaan te actief was en te gevaarlijk om te beklimmen. Als ik eenmaal aankom bij de krater heb ik 1500 meter geklommen tot 2800 meter. Toch wel weer een momentje waarop ik stiekem een beetje trots ben dat ik het gehaald heb. Wat je je hier vooral afvraagt is wat er meer adembenemend is, het fantastische uitzicht of de hoogte. Ik neem een goede hap adem om uit te hijgen maar door de as stopt mijn adem in een fractie van een seconde. Het is gewoon niet mogelijk om hier adem te halen, je voelt het branden in je longen en als een reactie stopt je adem ineens. Alleen als ik me omdraai en door mijn trui adem lukt het een beetje. Ik denk een bezoek aan deze vulkaan zo ongeveer gelijk staat aan een jaar roken, zo voelt het. Door veiligheidsregels blijven we maar tien minuten bij de krater. Maar het is misschien wel het mooiste wat ik ooit gezien heb, een soort gifgroene krater in combinatie met het diepzwarte gesteente en de beneeuwde berg, met de strakblauwe lucht en in het uitzicht nog twee andere vulkanen en twee grote meren met een groen landschap. Onbeschrijfelijk, wat een goede prestatie van moeder natuur. Gelukkig heb ik alleen een uitbarsting van geluk nu en houdt de vulkaan zich stil, maar we gaan toch snel naar beneden omdat het altijd gevaarlijk blijft. Op het moment dat ik dacht de meeste gelukkige persoon op aarde te zijn lag misschien de leukste activiteit nog in het verschiet: naar de beneden glijden op een plastic sleetje. De glijpaden zijn op de meeste plekken al gemaakt door andere sleetjes en dus voelt het als een ijsglijbaan. Het kan aan mij liggen, maar ik ben nog nooit in een ijsglaanbaan een vulkaan afgegleden. Met een uitdagende snelheid ging ik naar beneden, stuiterde ik over de hobbels, vloog het sneeuw om me oren en ben ik een paar keer uit de bocht gegleden. Dit is echt zo fantastisch, ze zouden hier een olympische sport van moeten maken. Vier uur omhoog klimmen stond gelijk aan 30 minuten met een noodgang naar beneden glijden. Eenmaal terug in Pucon was het een understatement om te zeggen dat ik versleten was na twee dagen actief bezig te zijn geweest. De volgende dag heb ik dus niks anders gedaan dan aan het meer gelegen met me voeten in het water en gekeken naar de vulkaan waar ik de vorige dag aan de top stond. Ik ga nu richting Puerto Montt nog zuidelijker in Chili. Hierna stopt de snelweg en verandert het land in eilanden, en dus vlieg ik het laatste stuk naar Patagonie over een paar dagen. Het gaat jullie goed, groeten uit Pucon!

Marcos