Sucre is onveilig. (gemaakt)

Even een korte update vanuit Sucre over de eerste week hier. De eerste week is voorbij gevlogen want een week in Nederland is geen week in Sucre. Ik kan wel zeggen dat het leventje is omgeslagen de afgelopen dagen. Van het feesten in la Paz en de 'niks moet alles mag' mentaliteit, naar een redelijk strikt maar leuk leventje in Sucre. Ik heb namelijk elke dag 4 uur priveles Spaans, in de hoop dat mijn afgekapte survival Spaans verandert in een variant die wel acceptabel en wat gezelliger is voor de Bolivianen. Een week Spaans les gehad, nog twee te gaan. Om maar gelijk even wat twijfel weg te nemen, Sucre is echt een buitengewoon veilige stad. Ik voel me hier zo veilig, dat is gewoon niet Boliviaans meer. Sucre is een beetje de trots van Bolivia en wordt mede daarom erkent als hoofdstad, terwijl eigenlijk la Paz dat hoort te zijn. Als je hier de weg kwijt bent om drie uur 's nachts kan je gewoon in achteraf straatje opzichtelijk je iPad pakken en Google Maps aanzetten. Misschien lichtelijk overdreven, maar het is bizar veilig hier. En dat terwijl ik bijna geen politie gezien heb. De temperatuur is een stuk beter hier dus heb ik eindelijk het dikke pakket korte broeken uit me backpackers kunnen aansnijden. Door de vele witte gebouwen en de felle zon krijg je door Sucre grofweg de keuze voorgeschotelt of je een zonnebril draagt of dat je liever 26 keer per dag heerlijk niest. In een geforceerde keuze heb ik daarom me hobby moeten opzeggen en ben ik overgestapt naar de zonnebril. Sucre heeft een van de, of de sterkste zon ter wereld wordt er hier gezegd. Dat ding staat hier echt recht boven boven je hoofd en doordat het stadje nog op 2800 ligt houdt de atmosfeer weinig straling tegen. Overdag ligt je schaduwhoofd dus recht onder je zaakie als je door de stad wandelt, en zelfs smorgens om negen uur al kan je als je goed luistert met een sissend geluid je huid horen wegschroeien. Ook in Sucre is er weer een gezellige markt waar ik mijn boodschappen doe. Ik begrijp echter naast vrouwen nog steeds een ding niet. De marktkraampjes staan altijd soort bij soort en zijn allemaal identiek. Tien kleine kraampjes die allemaal eieren verkopen, een stuk of tien kraampjes die broodjes verkopen, noten, groenten, fruit, kruiden enz. Ze beconcurreren elkaar echter nooit. Geen enkele verkoopster die ook maar een beetje actieve verkoopmethode hanteert, je moet er echt zelf op af gaan en ze aanspreken of je alstublieft iets mag kopen. Als klap op de vuurpijl kan ik je vertellen dat toen ik wat broodjes wilde kopen, de vrouw achter het kraampje het allemaal wel prima vond en heerlijk lag te slapen. Oké, dan maar naar het kraampje ernaast.

Omdat ik een maand geleden in het ziekenhuis wat kilo's heb verloren en mijn kilo's ook hier aan de Boliviaanse lopende band in de wc verdwijnen, a 15 keer per dag, dacht ik dat het een goed idee was om de komende drie weken naar de sportschool te gaan. Reizen en sporten gaan maar moeilijk samen maar ik blijf nu even op dezelfde plek dus dan is het wat makkelijker. Er zijn hier onder andere twee sportscholen, de ene heet Elite en de andere Go Fit. Je hoeft er niet veel nederlandse logica op los te laten om te bedenken dat Elite waarschijnlijk de dure is en Go Fit, dat een beetje klinkt als Basic Fit ofzo, de goedkope is. Als ik echter Elite binnenloop is het net alsof ik de plaatselijke gevangenis met geïmproviseerde fitnesstoestellen zie, in combinatie met allemaal locals die me aankijken alsof ik verdwaald ben en me daarom graag weer op het juiste pad willen helpen. Go Fit is een dure sportschool waar je het poortje open gaat door middel van je vingerafdruk die in het systeem staat. Het is beter dan een normale Nederlandse sportschool en je beseft dus totaal niet dat je midden in Bolivia zit. De Boliviaanse logica op zijn best. Toch maar voor de laatste gekozen.

Ik zit momenteel in een hostel dat een buitengewoon relaxte sfeer heeft. De eigenaresse is echt heel aardig en kent iedereen bij naam, er is hier veel chill ruimte waar ik ook goed kan leren en we hebben een gezamenlijke keuken die goed gebruikt wordt. Het hostel wordt gerund door een familie en de dochters werken hier ook. Zaterdagmiddag kwam de eigenaar ons ophalen en konden we achterin zijn pick-up truck springen om vervolgens na twintig minuten rijden aan te komen bij zijn huis, net buiten de stad gelegen tussen de bergen. Een gigantisch huis met onder andere een zwembad, squashbaan en voetbalveld. Ja, het blijft moeilijk te realiseren dat er naast alle armoede ook sommige mensen zijn met zo belachelijk veel geld. Met het dreamteam bestaande uit vier andere gasten van het hostel en ik hebben we het opgenomen tegen twee andere Boliviaanse teams. Al na een paar minuten hadden we een lelijk kuchje in onze longen omdat we ze uit ons lijf liepen in de brandende zon op deze hoogte. Af en toe wisselden we door of hadden we even om bij te komen, maar toen na drie uur voetballen met een bizar rode lucht de zon onderging, hebben we er toch maar een punt achter gezet en van deze legendarische belevenis een teamfoto gemaakt, zoals dat hoort. Fantastisch om zo fanatiek tegen deze lui te voetballen, en leuk dat dat we hiervoor uitgenodigd waren. De volgende dag kon ik niet meer lopen van de spierpijn. De eigenaar die zelf mee voetbalde gelukkig ook niet Haha, die liep met twee sleepbenen nog een stukje slechter dan ik.

Het past niet in het rijtje, maar naast alle toffe hikes, het paragliden, de onvoorstelbare natuur te zien en alle andere dingen die ik hier gedaan heb, is het Spaans leren praten misschien wel een van de leukste. Wat is er nu beter dan Spaanse grappen te maken met de locals, de cultuur te ervaren zoals die echt is en niet in een oppervlakkige manier van de ene toeristische trekpleister naar de andere te gaan? Het kost wat doorzettingsvermogen maar dit toch wel een meerwaarde van het reizen. Ik ben bevriend geraakt met een gozer uit Equador die alleen Spaans spreekt en waarmee ik inmiddels redelijke gesprekken mee kan voeren. De mensen op straat zijn echter nog steeds moeilijk te verstaan omdat ze woorden aan elkaar breien en inslikken. Zaterdagavond zijn we met een leuk divers groepje van het hostel wezen stappen en hebben we Sucre even onveilig gemaakt. De stappersgroep bestond uit een Ier, Engelsman, Boliviaan, Nederlander, de gast uit Equador en ik. Er zijn hier veel locals en in plaats van dat iedereen zoals in Nederland wat suf aan de bar staat te drinken, staat iedereen in de club om 11 uur al enthousiast te dansen op Spaanse muziek alsof het hun laatste avond is. Allerlei Spaanse muziek waarvan ik niks begrijp en Spaanse dansjes waarvoor mijn heupen niet gemaakt zijn, maar wat een sfeer. De Spaans lessen verlopen trouwens goed en de lerares die ik heb is ook echt goed in haar vak. De eerste keer knalt je hoofd uit elkaar van de hoeveelheid informatie, maar met datzelfde simpele hoofd vind je het toch wel leuk. Ik ben er trouwens heilig van overtuigd dat mijn Spaans lerares de enige is in heel de stad die Engels spreekt, want Spaans is gewoon de enige taal hier. Er is echter wel een dingetje dat me van de aandacht afhoudt tijdens de lessen, en dat is helaas niet haar schoonheid, maar ik heb het hier over een gigantische moedervlek net boven haar lip die met een aanzienlijke omvang trots een stuk boven het huidoppervlak uitsteekt. Elke keer gaat me oog daarheen en lijdt me Spaans er onder, maar ik denk niet dat ze het erg kan waarderen als ik op grond van dit argument een deel van me geld terug vraag. Oké, genoeg nu over hele grote details, ik ga maar weer is aan me Spaans huiswerk anders heb ik problemen morgen. Groeten uit Sucre en sterkte met het overleven in het koude, regenachtige Nederland.

Marcos