Zon, Titicacameer en Ziekenhuis.

Eerst maar is dat verhaal van het ziekenhuis in Peru. Ik heb namelijk 3,5 dag in het ziekenhuis gelegen in Peru. Ja, die minder leuke dingen horen ook bij het reizen. Tijdens de eerste dag van de vijfdaagse trektocht naar Machu picchu begon ik gelijk een beetje ziek te worden. Ik had het idee dat ik antibiotica nodig had want ik had geen eetlust meer en had een beetje koorts. De eerste drie dagen was er geen apotheek in de buurt en dus werd het alleen maar erger. De vierde dag was er eindelijk een apotheek maar kreeg ik geen antibiotica mee omdat je hier een bewijs van de dokter nodig hebt. De vijfde dag sliep ik eindelijk in een hostel in plaats van een tent in de wildernis, en dus heb ik 's nachts de dokter gebeld. Er kwamen toen twee dames alleen maar een beetje vragen stellen en meer niet. Die middag, nadat ik Machu picchu had bezocht, had ik weer een afspraak maar dat bleek alleen maar om de financien te gaan. Ze zeiden dat ze voor die avond een dokter voor mij hadden geregeld in Cusco. Eenmaal aangekomen in Cusco na zes uur reizen met de trein en bus, was er natuurlijk geen dokter te bekennen. Ik denk dat het tien belletjes waren en een uur later was toen er dan toch eindelijk een dokter kwam. Wat denk je, ook hij kwam alleen maar een beetje vragen stellen. Ik hoorde later dat de dokter die had moeten komen het adres niet kon vinden. Ik bleef maar aandringen dat het urgent was en dat ik graag naar het ziekenhuis wilde, maar dat was niet mogelijk binnen zo een korte tijd. De volgende morgen kwam er eindelijk iemand meer doen dan vragen stellen, namelijk bloed en urine afnemen. Ze was heel zenuwachtig en sprak geen woord Engels. Ze prikte volgens mij helemaal verkeerd in me ader waardoor het bloed er druppeltje voor druppeltje uit kwam lopen. Het gevolg was een drie minuten durende ongemakkelijke situatie waarin we elkaar een beetje vragend aankeken en ze daarna ineens het buisje eruit trok terwijl het nog maar half vol was. Drie uur later was de uitslag van me bloed bekend en toen stond er ineens een ambulance voor de deur. Blijkbaar vonden ze het toch wel urgent ineens. Ik was inmiddels al zes dagen ziek en het werd alleen maar erger natuurlijk. Het rijden naar het ziekenhuis was makkelijk want er was een staking waardoor er in heel de stad geen auto's op de weg waren. Er lagen af en toe wel grote takken en stenen op de weg waar de chauffeur dan creatief omheen moest rijden. Ook waren er demonstraties en was er politie en ME in bijna elke straat. Die demonstraties hadden te maken met de salarissen van de taxichauffeurs. Eenmaal in het ziekenhuis kreeg ik gelijk een bed en werd ik aan het infuus gelegd. Ik had goede koorts, kon niks meer eten en had dus totaal geen energie. Talloze bloedmonsters zijn er genomen en ik heb van sommigen echt geen idee waarvoor. Ik had een infectie van een bacterie die door de dagen heen steeds erger is geworden. Door het infuus werden vier flessen antibiotica per dag gedaan. De eerste dag heb ik bijna alleen maar geslapen, de tweede en de derde dag wat minder. Ik voelde me met de dag beter worden en dus mocht ik gelukkig na drie nachten naar huis. De laatste twee dagen at ik me helemaal scheel. Elke keer als het eten op was belde ik weer voor nieuw eten. Soms wel vijf volle maaltijden per dag. Ik had wat in te halen denk ik. De hoofddokter die mijn antibiotica enzovoort voorschreef sprak goed Engels gelukkig, maar de assistentes spraken alleen maar Spaans. Ik heb van een nood een deugd gemaakt en ben maar lekker Spaans gaan leren en heb zoveel mogelijk Spaans met de assistentes gepraat. Toen ik het ziekenhuis uitliep kreeg ik echt zo een vrijheidsgevoel, net alsof je de gevangenis uitloopt. Bij het hostel werd ik hartelijk ontvangen en waren ze belangstellend in hoe het met me ging. Muy bien, gracias!

Zaterdagavond was er een vuurwerkwedstrijd op het plein. Dit gaat er even iets anders aan toe dan in Nederland. De deelnemers hebben zelf bamboe constructies gemaakt waar ze zelfgemaakt vuurwerk op monteren. Het vuurwerk gaat op de meest gekke en creatieve manieren ronddraaien en zorgt voor spectaculaire effecten. Onder luid gejuig worden deze creaties dan ook aangestoken. Alle vonken vliegen in het rond en iedereen staat er met zijn neus bovenop. En dan heb ik het nog niet over die gammele bamboe constructies. Veiligheid is niet echt een onderdeel van de show. Echt grappig om te zien hoe dat er hier aan toe gaat. Qua eten heb je in Cusco weinig te klagen. Ze verkopen namelijk allerlei soorten eten op straat. Iedereen maakt hier zijn eigen broodjes of koeken en staat deze op de hoek van de straat te verkopen. Het is altijd een sport om zoveel mogelijk gekke dingen te proberen. De helft van de keren sta je versteld van de goede smaak en de andere keren smaakt het totaal anders dan je verwacht en kom je van de koude kermis thuis.

Vier dagen later, toen ik cusco op me gemak ontdekt had, ben ik met de bus naar het zuiden richting Bolivia gegaan. De eerste stop was Puno, dat ligt nog net in Peru. Puno ligt aan het Titicacameer. Dit is een meer dat op ruim 3800 meter ligt en is dan ook het hoogste meer ter wereld. Heel bijzonder dat een meer van 4000 vierkante kilometer dat zo groot oogt als een zee, zo hoog kan liggen. We bezochten de floating islands. Deze eilanden zijn gemaakt van een pakket van een soort mix van wortels en riet van drie meter hoog en drijven in het Titicacameer dat hier 11 meter diep is. Er leven ruim 1000 mensen op deze drijvende eilanden. Het is indrukwekkend om te zien hoe de plaatselijke bevolking hier in staat is alles van hout en riet te maken wat ze maar nodig hebben. De huizen van riet zijn nog volledig waterdicht ook.

De volgende stop van de bus was in Copacabana. Dit plaatsje ligt aan de boliviaanse kant van het Titicacameer. Vanuit hier ging er een boot naar Isla del sol. Een eiland dat anderhalf uur varen is vanuit Copacabana. Met een wandeltocht van een uur ervaar je hier de echte schoonheid van het meer. Het meer is bijzonder blauw, zo blauw dat het bijna onecht lijkt. Er leven nog steeds wat boeren op dit eiland maar het grootste gedeelte van de bevolking op dit eiland leeft nu van toerisme. Het kan hier s'avonds in Copacabana een partij onweren das niet normaal. Elke 5 tot 10 seconde slaat de onweer ergens in de omliggende bergen in. Soms schrik je je helemaal kapot omdat de hele lucht dan fel wit verlicht is en je tegelijkertijd een gigantisch kabaal hoort. Ik heb het echt nog nooit zo hard zien onweren. Ik moet zeggen dat ik het gewoon eng vond om over straat te lopen. Het onweert hier echter bijna elke avond en de Bolivianen trekken zich er weinig van aan.

Naast copacabana liggen twee kleine bergen die allebei ongeveer een uur duren om te beklimmen. Eentje is vrij toeristisch met een makkelijk pad en de ander is helemaal niet toeristisch. Welke berg zou jij willen beklimmen? Laat ik die niet toerische berg maar gaan doen dacht ik. Deze begint met een pad waar je na 20 minuten doorheen bent en daarna moet je zelf maar uitzoeken hoe je bij de top komt. Hierna wordt het echt steil en moet je je weg naar de top zelf bepalen. Na 40 minuten klimmen was ik boven en wat een prachtig uitzicht heb je hier over Copacabana. Ik ben onderweg in de twee uur heen en terug maar een iemand tegengekomen, dus dat geeft wel aan hoe uitgestorven het hier is. Ik wist echter niet meer precies welke weg ik naar boven was gegaan en dus weet je ook niet hoe je precies naar beneden moet. Alle rotsen en bomen lijken op elkaar en er was geen pad. Er zijn steile stukken die te steil zijn om naar beneden te gaan dus die moet je proberen te ontwijken. Ik kwam er al snel achter dat ik bezig was met een andere weg naar beneden dan die ik omhoog had gedaan. Een aantal keer was ik een goed stuk afgedaald maar kon ik niet verder omdat het te steil was. Dan zit je vast en moet je weer een stuk omhoog en opzij om het via een andere weg te proberen. Je probeert dan niet in paniek te raken en rustig door te gaan, maar dat is nog vrij lastig als er helemaal niemand in de verste verte te bekennen is en je gewoon een beetje verdwaald bent. Je kwam toch voor avontuur? Nou, hier heb je er een! Zorg nu maar is dat je naar beneden komt. Uiteindelijk was het gelukt natuurlijk, anders was ik niet meer in staat om dit reisverslag te schrijven haha. Ik kwam aan de andere kant van de berg uit dus ik was een aardig stuk afgedwaald. Toen ik bijna beneden was kwam ik uit bij een verlaten huisje. Vanuit het niets komen twee blaffende waakhonden op me afgerend. Ik schrok me helemaal de pleuris want ik zie die ontbote tanden gewoon op me afkomen. Dit waren geen lieve schoothondjes, maar van die honden je liever achter een goed stevig hek ziet. Als ik weg zou rennen zouden ze waarschijnlijk achter me aankomen. Dus ik dacht, niet paniekeren en als ze me aanvallen laat ik ze naar me linkerarm springen. Voordat ze die dan te pakken hebben geef ik ze een stoot met rechts tegen de zijkant van het hoofd zodat ie knockout gaat. Gek genoeg lieten ze me een paar meter van tevoren ineens met rust, blijkbaar was ik uit hun territorium. Ja, je zou maar gebeten worden, dan heb je kans op hondsdolheid. Eenmaal beneden heb ik uitgebreid geluncht en ben ik lekker bijgekomen. Totdat ik ontdekte dat ik me zonnebril kwijt was. Het zal toch niet dat ik die ergens op die berg heb laten liggen? Ik heb wat foto's gemaakt met het statief en toen heb ik hem wel afgedaan ja. De kans dat ik die nog terug vind is heel klein. Toch ben ik weer die berg opgeklommen en ja hoor, daar lag ie nog! Op een rots, waarnaast ik me statief van me camera had neergezet. Dat houd je toch niet voor mogelijk? In de tussentijd was er dus niemand op die plek geweest. Mensen die mij een beetje kennen weten dat een kip zonder kop een stuk slimmer uit een IQ test komt dan ik. Daar is dit maar weer een goed bewijs van. Hierna was ik een beetje klaar met al dat avontuur en heb ik heerlijk de andere toeristische berg gepakt. Deze had een makkelijk pad met veel toeristen en een mooi uitzichtpunt. Zo, dat had ik even nodig, heerlijk even de toerist uithangen.

Morgen vertrek ik naar La Paz, groeten marcos