Paracas, Huacachina, Arequipa en de Colca Canyon
Door: Marco
Blijf op de hoogte en volg Marco
21 Oktober 2015 | Peru, Arequipa
Paracas, Huacachina, Arequipa en de Colca Canyon
Lima was fantastisch, maar het was tijd om de veelzijdige natuur van Peru te ontdekken. En dat heb ik deze week gedaan. Er is sinds een jaar een Peru hop on hop off bus, en dat maakt het reizen een stuk makkelijker. Dit is een buslijn met zeven stops richting het zuiden met als eindpunt Cusco, waar onder ander machu Picchu gevestigd is. De eerste stop was Paracas, een klein vissersdorpje iets onder Lima. Had ik in de eerste vijf dagen in Lima maar een Nederlander gezien, in de bus kwam ik er gelijk al vijf tegen. Stuk voor stuk barre lui dus vandaar dat ik daar mee bent doorgereisd. Het hostel had echt het chill niveau van een surfkamp en lag direct aan het strand dat deze keer wel van zand was. Voor het eerst begon de tot nu toe vrij actieve reis op een luxe vakantie te lijken toen we lekker in de strandstoel een heerlijk plaatselijk pilsje zaten weg te tikken. De volgende dag zouden we een boottrip naar een eiland met pinguïns hebben, maar die ging niet door vanwege te hoge golven.
Hierna reisden we af naar huacachina, een dorpje met slechts 150 inwoners, gelegen rond een oase midden in de woestijn. Het ziet er echt ongelofelijk mooi uit wanneer je hier naar kijkt vanaf een zandheuvel. Sandbuggyen en sandboarden zijn de hoofdactiviteiten die je hier kunt doen. De zandheuvels kunnen namelijk wel 100 meter hoog zijn en daarom de ideale omstandigheden om met een noodgang naar beneden te zeilen. De chauffeur van de buggy reedt alsof hij familie was van Verstappen maar dat maakt het wel echt heel vet. Het sandboarden was ook goud om een keer gedaan te hebben alleen ben ik een paar keer goed op me plaat gegaan. Gelukkig niks gebroken of verrekt.
De volgende dag had ik nog wat energie over en dus besloot in de zandheuvel op te klimmen. Dit was echt goed zwaar, want bij elke stap die je zet gaat je voet een halve meter terug. Eenmaal boven kijk je neer op het dorp rond de oase en dat uitzicht was de klim meer dan waard. Aan de andere kant van de heuvel lag echter een sloppenwijk waarin ik denk zo een 5000 mensen woonden, maar die geen toerist ziet wanneer je er zelf niet op uit gaat. Dit illustreert weer de tegenstrijdigheid van Peru die mij de hele tijd al opvalt. Het is altijd maar een zeer klein deel van de stad dat mooi is en wat toeristen op hun foto's trots aan het thuisfront laten zien. Iemand die er zelf echter op uit gaat, ziet het overgrote arme gedeelte in Peru overal terugkomen. Toen ik wat verder liep kwam ik langs een andere kleine oase die naast het dorp lag. Dit was echt de mooiste oase die ik ooit heb gezien, maar er lag zoveel afval zodat het meer op een stortplaats leek. Echt bizar en triest om te zien. Toen ik hierover later met een toergids sprak zei hij dat het vooral komt door de rijkere Peruaanse toeristen die hier altijd ongegeneerd en zonder gevoel voor natuur hun afval dumpen. Misschien een beetje zoals wij in de jaren 60 met de natuur omgingen.
Hierna ben ik naar Arequipa gegaan. Een 15 uur durende busreis die snachts gemaakt werd en vooral bestond aan slingerwegen door de bergen heen. Ik heb prima geslapen bijna heel de busreis, en vond het eigenlijk helemaal top. Toen ik echter wakker werd hoorde ik dat de chauffeur als een idioot reed, dat de bus af en toe gevaarlijk hard heen en weer kantelde, dat er vijf mensen over hun nek moesten en de kotszakjes al snel op waren. Een ware helse busrit dus, Haha! Arequipa ligt op een hoogte van 2380 meter en staat er bekend om dat mensen hier vaak last hebben van hoogteziekten. Er werd daarom geadviseerd om de eerste dag vooral even niet te veel te doen en het lichaam te laten wennen aan het lage zuurstofgehalte dat er in de lucht zit. Je merkt het echt, een trappetje op en je bent al buiten adem. Je kan misselijk worden, kort ademig of duizelig.
Na een dag chillen begon de tweedaagse trektocht in de colca canyon. De een na diepste canyon ter wereld. Is de grand canyon dan de diepste? Nee, die is maar de helft zo diep als deze. Het grappige is dat de diepste canyon ter wereld direct naast de colca canyon ligt, maar minder mooi is en er vliegen geen condors, waardoor deze een stuk minder toeristisch is. De trektocht begon op een hoogte van 3300 meter met een afdaling van 1200 meter die drie uur duurde. Eenmaal beneden aangekomen was er een wiebelend bruggetje waarmee we de rivier overstaken. Ik werd hier in me knieholte door een wesp gestoken die misschien wel twee keer zo groot was als een Nederlandse. Ja er vliegen hier echt rare insecten rond. Het deed goed zeer met het lopen aangezien het was opgezwollen. Hierna hebben we nog 5 uur gelopen; een beetje geklommen, gedaald en plat. Het is hier goed heet met een droge lucht dus het was nodig om een liter per uur te drinken en dat maakte het tot een redelijk zware trektocht. De natuur is echt zo mooi en uniek dat het elke stap meer dan goedmaakt. Het staat vol met cactussen en lijkt eigenlijk op een bergachtige woestijn. Een attractie van de canyon zijn de condors, vogels waarvan de mannetjes een spanwijdte hebben van 3,10 meter en de vrouwtjes 2,50 meter. Deze bijzondere vogels hebben we niet kunnen spotten omdat dat heel zeldzaam is deze tijd van het jaar. Ze zitten allemaal verscholen in steile rotswanden. Die avond bleven we slapen in een dal waar een paar kleine hosteltjes gevestigd waren langs een rivier.
De volgende morgen hadden we om 4:30 afgesproken met de gids en het groepje van 10 hikers. We zouden een klim doen van 1200 meter met zonsopkomst, het mooiste wat er is natuurlijk. Toen we stonden te wachten met onze hoofdlampjes op, kwam de gids vervolgens niet opdagen. Om 5 uur ging ik toch maar is op onderzoek uit waar hij was en of ie nog lag te slapen. En ja hoor, we moesten hem wakker maken, hij lag gewoon nog te pitten joh die vent. De klim was echt superzwaar maar ook supervet. Je houdt het gewoon niet voor mogelijk hoe mooi het daar is, dat is op geen foto vast te leggen. Een aantal backpackers die helemaal gesloopt waren van de vorige dag hadden een ezel gehuurd voor 15 euro die je helemaal naar boven brengt, maar dat vind ik niet echt diervriendelijk. Bovendien geeft lopen veel meer voldoening. Binnen 2 uur en een kwartier was ik boven en niks meer waard. De trektocht was nog wat zwaarder dan die ik laatst in Thailand had gedaan. Maargoed, ik moet een beetje trainen want binnenkort wil ik de trektocht naar machu Picchu doen die 5 dagen duurt en nog een stuk zwaarder schijnt te zijn. Tenslotte bracht een busje ons nog naar het hoogste uitkijkpunt van 4930 meter bovenaan een vulkaan. Het hier ijskoud, winderig en moeilijk om te ademen. Toen we daarna naar beneden reden kwamen we nog wat alpacas tegen in het wild. Deze beesten kunnen echt een vrolijke bek trekken, iedereen in het busje ging helemaal stuk van het lachen.
Ik zit nu trouwens in een internetcafeetje me foto's te uploaden zodat ze niet verloren gaan. Voor omgerekend 25 cent kan je hier een uur internetten, maar dan heb je wel internet die uitblinkt in traagheid en soms uitvalt. Ook net viel het internet voor 10 minuten uit. Vervolgens kijkt de eigenaar minutenlang wachtend naar de knipperde lampjes op de router, op zo een ervaren manier dat ie het hopelijk weer gaat doen. Het doet mijn denken aan de manier waarop Erwin Mulder altijd tevergeefs de ballen naast het doel probeerde te kijken. Het is precies dezelfde techniek. Misschien werkte het hier wel, want het internet doet het nu weer.
Gisteren was de wedstrijd Peru tegen chili, de wedstrijd waar iedereen hier weken naar uitkijkt en waarover altijd nog weken wordt nagepraat. Dat komt door de geschiedenis die deze twee landen met elkaar hebben. Ongeveer honderd jaar geleden was er een oorlog tussen Bolivia en chili, maar doordat Peru en Bolivia bondgenoten waren was Peru er ook bij betrokken. De oorlog is uiteindelijk gewonnen door chili. Bolivia had toen een groot stuk kustlijn verloren die ze nu dus niet meer hebben en Peru heeft ook een stuk kustlijn verloren. De wedstrijd is een beetje zoals Nederland Duitsland maar dan erger. Hoe dan ook, gisteren keken we deze wedstrijd in een pizza restaurant met heel veel Peruanen. Er zat zoveel energie en strijdlust in de wedstrijd, dat heb ik nog nooit gezien. Het Nederlands elftal zou hier is naar moeten kijken. Toen er gescoord werd door Peru ging het dak eraf, wat een sfeertje. Ik denk dat ik maar voor Peru word. Uiteindelijk verloren ze 3-4.
Morgen ga ik beginnen aan de vijfdaagse salkantay trektocht naar machu Picchu. Een van de beste trektochten van zuid Amerika wordt deze wel genoemd. Ben benieuwd.
Marco
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley