Lima lovers

Lima lovers

Een indruk van de eerste paar dagen van mijn reis in zuid Amerika. Net bijgekomen van een volle dag wandeling in Lima, onder het genot van een kopje coca blad thee, zet ik mezelf ertoe om wat herinneringen op papier te zetten. Ik heb altijd een hekel gehad aan lange reisverslagen en kom ik zelf niet onderuit, dus hierbij een samenvatting voor degene die het druk hebben of een hekel aan letters, zoals ik:
Lima is een leuke stad, ik heb Spaanse les gevolgd, salsa gedanst, gesurft, gesparaglided en vooral veel genoten. Je kan terug aan het werk;)

Hier de lange variant. Lisanne was zo lief om mij naar het vliegveld te brengen, waarvoor nogmaals mijn grote dank en hierbij een eervolle vermelding;) Ik wist, vliegvelden betekent altijd stressen maar reizen is chillen. Ik dacht alles goed geregeld te hebben, maar toen ik wilde inchecken werd mij verteld dat wanneer ik Peru in wil komen, ik perse een bewijs nodig had wanneer ik het land weer uit zou gaan. En dat had ik niet, en dus moest ik ter plekke even snel een ticket bestellen op met tablet. Ja, je verzint het niet. Dat is gelukkig op tijd gelukt en dus mocht ik het vliegtuig in. Bij aankomst in Lima, je raadt het inderdaad al, is er natuurlijk nergens naar gevraagd en heb ik het ticket voor niks gekocht. Het ticket heb ik daarom gecanceld met de daarbij horende gigantische annuleringskosten, maar goed zo houden we de economie nog een beetje draaiende.

In het vliegtuig kreeg iedereen een formulier dat ingevuld moest worden als voorwaarde om het land in de mogen. Naast je gegevens moet je invullen wat je hier komt doen, waarom ect. Het formulier was alleen maar in het Spaans, geen woord Engels. Met andere woorden: welkom in Peru, leuk dat je hier komt maar als je geen Spaans spreekt heb je hier niks te zoeken. Adios

Op het vliegveld in Lima kwam er een taxi-chauffeur naar me toe in mooi pak die zogenoemd zeer betrouwbaar en vooral heel officieel is. Vervolgens leidt deze chique man me naar zijn persoonlijke auto die aan alle kanten kraakt, waarin de gordels kapot zijn en de bedrading naast het gaspedaal om zijn voeten verstrikt raken. Het hostel waar ik zit heet backpackers family house, en het voelt ook echt als een familie hier. Grappig is bijvoorbeeld dat niemand een sleutel heeft, je moet altijd aanbellen en dan doet de receptioniste of iemand anders open. Vaak eten we savonds met zijn allen want er is een keuken die mogen gebruiken.

Ik was aardig kapot van de reis en het tijdsverschil, maar die zelfde avond heb ik de gratis salsa lessen gevolgd bij de Spaans school waar ik de dag erna les had. De Spaanse les bestond uit drie uurtjes privé les om de boel wat op te frissen, kon geen kwaad. Het is hier toch wel redelijk frisjes en ik had maar een lange broek en trui bij me, en dus ging ik een 'zeeman achtige' winkel binnen met talloze hopen kleren. Het mooie is dat hier bij elke tafel kleren iemand staat om je kleren te verkopen, vervolgens moet je ze wel in het midden van de winkel afrekenen en het bonnetje aan de verkoopster geven, waarvoor zij waarschijnlijk provisie krijgt.

Zondag ging ik even een stukje langs het strand lopen met een Japanner, waarvan ik de naam nu weeeer kwijt ben. We zagen paragliders van de klif af gaan en ik wilde dat ook wel, die jap durfde eerst niet uiteindelijk ging ie toch. Hij reist al 15 maanden en wilt nog wel even doorgaan ook. In het hostel zit ik met twee Italianen, een Amerikaan, Australiër, Fransman en die jap. Een gezellig cluppie waarvan iedereen apart is in zijn eigen manier. Ze hebben in ieder geval gemeen dat ze niks willen plannen en met de dag willen leven. Vier van de zes zijn onverwacht verliefd geworden op Lima en wilde eerst maar een paar dagen hier blijven maar dat is nu al een paar weken. Twee daarvan vinden het zo geniaal hier dat ze zoeken voor een baan en appartement. Ik kan het goed begrijpen want het is een stad die nergens mee te vergelijken is, de mensen zijn bijzonder aardig en er hangt overal een gemoedelijke relaxte sfeer.

Lima is een best wel gevaarlijke stad, op een paar buurten na. En gaan hier veel verhalen rond dat wanneer je de verkeerde taxi pakt, je een pistool op je hoofd krijgt en alles in moet leveren. In drukke buurten wordt je gezakkenrold en in rustige buurten krijg je een mes. Die verhalen komen ook van vrienden van de backpackers hier, dus de eerste dagen liet ik me daar best wel door beperken. Maar na een paar dagen kan je het goed inschatten en is het niet echt een probleem. De buurt waarin ik zit is een goede buurt waar je om de honderd meter een politieagent spot, die je soms nog in het Engels aanspreekt ook. Ja, ze willen echt dat toeristen het naar hun zin hebben en groeien naar een toeristische stad. Ze hebben nog wel een lange weg te gaan want de tegenstrijdigheid tussen verschillende buurten is enorm. Aan de boulevard is het echt een stukje Europa waarin alles paradijs achtig aanvoelt, je hoeft maar even verder te lopen en de gebouwen zien er al niet meer uit. Om de honderd meter een stadswacht en je wordt regelmatig aangesproken door Peruanen.

Gisteren ging ik met rio, een hippie uit Italië, een dag de stad in. Hij was hier vorig jaar ook en kon me alles laten zien van de stad. Een soort persoonlijke gids, ideaal. Voor 1 soles pakte we een bus naar het centrum van de stad. 1 euro is trouwens 3,7 soles op het moment. Het centrum ligt 7 km van het hostel, is anderhalf uur lopen, en hoe lang met de bus? 50 minuten, Haha. Alles staat hier altijd vast. Je hebt hier geen bussen vanuit de overheid maar tientallen kleine bedrijfjes die dit aanbieden met allemaal hun eigen routes en busjes. Op de zijkant van het busje staan een paar plekken waar ze heen gaan. Daarnaast staat de deur van het busje altijd open en hangt er een Peruaan uit te schreeuwen met een uitzonderlijk schore stem waar de bus heen gaat. Eenmaal in het centrum ontdek je hele interessante architectuur verrezen uit de rijke geschiedenis van de Spaans invasie en inkacultuur. Vanuit het centrum kan je met een busje een berg op waar een van de oudste buurten van Lima is gesitueerd. Lima heeft namelijk een aantal buurten die vroeger losstaande dorpjes zijn maar onder de groei van Lima zijn geagglomereerd. Een aantal smalle weggetjes verder waren we boven op de berg en is het meest indrukwekkende uitzicht op de stad ooit te vinden. Lima is zo groot, dat is niet te bevatten, maar vooral ook niet te zien als je in de stad loopt. 11 miljoen mensen. Zo ver als het uitzicht rijkt is er stad te zien, 360 graden om je heen. In Lima is het echter bijna altijd bewolkt omdat de wind vanuit zee omhoog geduwd wordt door de klif waar het bewolking vormt. 60 km landinwaarts is het Andes gebergte al te vinden en dit houdt alle wolken boven Lima.

Daarna zijn we nog even naar de markt geweest, een van de meest diverse markten ter wereld. Er is hier zo een grote verscheidenheid aan producten das niet normaal. Ik heb hoop bizarre fruitsoorten geproefd waarvan ik geen benul had dat ze bestonden. En ik ben verpest, want alles is tig keer lekkerder dan in Nederland. Aardbeien... Men men, mango's, holy shit, noten...geniaal. En alles lachwekkend goedkoop, helemaal als je met je slechtste Spaans er nog wat af lult ook. Vandaag een wandeling gemaakt langs de kust en nog even een uurtje gesurft. Er ligt hier geen mooi strand maar alleen afgebrokkelde stenen van de klif. Het water in en uit komen met een surfboard in je hand en een zooitje golven is dan ook een vak apart. Als je het water uit komt, dan zorgen de terugtrekkende golven ervoor dat de stenen naar beneden rollen heerlijk over je tenen heen. Het maakt het surfen wel heel puur allemaal. De golven waren lekker makkelijk te pakken omdat ik een chille surfsport had uitgekozen. Ik heb het nog even nagevraagd bij een Peruaanse surfleraar, en het klopt, Peru was eerder met surfen dan Hawaii en de kinderen krijgen hier op de basisschool surfles omdat het deel van de cultuur is.

Morgen vertrek ik naar het zuiden, richting de zandduinen en canyons en uiteindelijk machu Picchu. Dus weer genoeg gelult, houdoee.

Marcos